Με το καΐκι στον Αλμυρό,ή στο Χαράκι της Ρόδου

Τα καλοκαίρια της δεκαετίας του ’60, όταν ήμουν ακόμη παιδί, φεύγαμε με την οικογένειά μου από την Καρδίτσα για να περάσουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές στο Τρίκερι και τον Αλμυρό. Το ταξίδι κρατούσε μια ολόκληρη μέρα… Ξεκινούσαμε με το οτομοτρίς – μια απίστευτη εμπειρία για τα παιδικά μας μάτια – και φτάναμε στον Βόλο. Κι έπειτα με ένα καΐκι πηγαίναμε στον Αλμυρό. Εκεί συναντούσαμε κάθε χρόνο τα ξαδέλφια μου και ζούσαμε «τα πρώτα καλοκαίρια της εξερεύνησης». Για εμάς που ξεκινούσαμε από μια επαρχιακή πόλη, στην οποία τότε δεν είχες τίποτα να δεις, τα πάντα φάνταζαν εντυπωσιακά: τα χωριά που βλέπαμε στο ενδιάμεσο της διαδρομής, το ταξίδι με το οτομοτρίς, το ότι μπαίναμε σε πλεούμενο, ακόμη και η επαφή με τη θάλασσα την οποία άλλα παιδιά από την Καρδίτσα δεν είχαν δει ποτέ από κοντά, ήταν φοβερές ανακαλύψεις. Οι εικόνες από εκείνα τα καλοκαίρια δεν έχουν σβήσει από το μυαλό μου: κάθε μέρα πολλές ώρες μπάνιο, ένα διάλειμμα κάτω από τον ίσκιο των δέντρων για φαγητό που κουβαλούσαν οι μανάδες μας στα καλάθια, λίγο τυρί, ένα αβγό, χειροποίητο ψωμί, και μετά ξανά βουτιές στη θάλασσα. Τα θυμάμαι πολύ νοσταλγικά…