Το χρίσμα και το επίχρισμα

Οι εκλογές δίνουν σχήμα στην καθημερινή αγωνία. Είτε ως εξαγγελία είτε ως διαδικασία, απελευθερώνουν από τις συνήθεις μιζέριες, διεγείρουν τα πάθη και ενεργοποιούν ενταφιασμένες φιλοδοξίες. Βλέπεις ανθρώπους ήρεμους, με μια ρυθμισμένη, χαμηλοβλεπούσα σεμνότητα και ξαφνικά αρχίζουν να διαγκωνίζονται για το χρίσμα υιοθετώντας ένα απίστευτο επίχρισμα. Φωνές, αλληλοκατηγορίες, ενδοκομματικά μίση (είμαστε ακόμη στο προκαταρκτικό κυνήγι του χρίσματος, τα διακομματικά μίση έρχονται αργότερα), αναζήτηση του «μέσου» που θα μιλήσει «στους επάνω». « Μέσον» είναι συνήθως κάτι γραφειοκράτες, ανήλιαγοι, αγοραφοβικοί και άπρακτοι. Αλλά οι εκλογές ακόμα και με αυτή την έννοια αξίζουν. Ξηλώνουν όλον τον καθωσπρεπισμό, οδηγούν σε κάτι τραχύ, ωμό και αδίστακτο, σαν τους χαρακτήρες του Χάμετ ή του Τσάντλερ. Ενώ ζεις με τις καθημερινές οικονομικές μάχες, τους αδύνατους και αδιανόητους συνδυασμούς (κοινόχρηστα vs βενζίνη vs σουπερμάρκετ vs Εφορία vs ενοίκιο για το φοιτητικό του παιδιού vs εισιτήριο με πλοίο vs ΔΕΗ κ.λπ.), οι εκλογές ανατρέπουν το τέλμα. Βοηθούν στην κατασκευή μιας άλλης, φαντασιακά ισοδύναμης πραγματικότητας, που αποκλείει όσα σε βασανίζουν και περιέχει όσα επιθυμείς. Υπάρχει βέβαια ένα μέρος του πληθυσμού «περπατημένο», βυθισμένο σε ένα τέλμα πολιτικής κατάθλιψης, που δεν περιμένει τίποτα. Αλλά αυτό το τμήμα, παρότι μεγάλο, δεν δίνει το τέμπο στον δημόσιο λόγο. Ούτε στο καφενείο ούτε στο FB και γενικώς τα social media.