ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΤΡΑΥΜΑ. Τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή δεν είναι μεγάλο διάστημα. Οι μνήμες είναι πολύ κοντά μας. Μου το επιβεβαίωσε η έρευνά μου τους τελευταίους μήνες. Σκάβεις και βρίσκεις τραύματα. Οι μνήμες του παππού μου Μιχαήλ Ορφανίδη, ο οποίος ήταν 11 ετών κατά την καταστροφή της Σμύρνης όταν διέφυγε μαζί με χιλιάδες άλλους Ελληνες προς τη μητέρα-πατρίδα μέσω της Χίου, είχαν να κάνουν με την αγριότητα των διωγμών. Οσο πιο κοντά είμαστε στο τραύμα ή στον άνθρωπο που το έζησε τόσο πιο πολύ ταυτιζόμαστε και μας θυμώνει. Μεγαλώνοντας αποκτούμε μεγαλύτερη απόσταση και καλύτερη γνώση της Ιστορίας και η ανάγνωσή μας γίνεται πιο πολυδιάστατη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή