Εδώ δεν έχουμε Μις Μαρπλ. Ούτε Σέρλοκ Χολμς ή Ηρακλή Πουαρό. Εχουμε μια ετερόκλητη παρέα από τέσσερα γερόντια που συγκροτούν μια άτυπη ερευνητική ομάδα για παρελθόντες ανεξιχνίαστους φόνους – τη λεγόμενη «Λέσχη Φόνων της Πέμπτης», απ’ όπου και ο τίτλος ενός από τα δύο βιβλία – στον ειδυλλιακό οικισμό ευγηρίας όπου διανύουν το φθινόπωρο της ζωής τους. Δεν δρουν χωρίς λόγο. Είναι σε επίγνωση πως κάνουν ό,τι κάνουν κατά ένα μέρος ως απόδοση δικαιοσύνης, κυρίως όμως για να καταπολεμήσουν την πλήξη και την αίσθηση πως βρίσκονται πια στα αζήτητα. Επομένως, έχουμε έναν θεωρητικό άξονα περί τον οποίο κινείται η αφήγηση και είναι αυτός που κάνει τα βιβλία του Ρίτσαρντ Οσμαν άξια λόγου [εκτός από ευπώλητα]. Επιπλέον είναι γεμάτα χιούμορ, τρυφερότητα, ενώ αναδίδουν την αίσθηση πως η ζωή συνεχίζεται όπως και να ‘χει. Κι ακόμη, υποστηρίζουν τη μαύρη αλήθεια ότι είναι το Κακό – εν προκειμένω μια σειρά φονικών – που προσθέτει αλατοπίπερο στον μακρύ, πληκτικό βίο της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, οι ήρωες «ψοφάνε για φόνους», αρκεί βέβαια να μη συμβαίνουν στους ίδιους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή