Μισή ωρίτσα

Τα διαβάζω, τα ξαναδιαβάζω, προσπαθώ, ξαναπροσπαθώ, πάμε άλλη μία, τίποτα. Δεν καταλαβαίνω τίποτα από τα όσα θαυμαστά μας αποκάλυψε το διαστημικό υπερτηλεσκόπιο James Webb. Είμαστε πολύ κοντά, λένε, στην απεικόνιση της γέννησης του σύμπαντος. Πώς; Εκεί αρχίζουν οι αποστάσεις που μετριούνται σε εκατοντάδες εκατομμύρια έτη φωτός, εκρήξεις που έγιναν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, παραμορφωμένοι γαλαξίες. Κι εγώ, πάλι, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Νιώθω μόνο το δέος που ένιωσα στο Γυμνάσιο, όταν, στην Κοσμογραφία, μάθαμε τι σημαίνει απόσταση ενός έτους φωτός. Τι σημαίνει ένα αστέρι να έχει σβήσει πριν από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια κι εσύ να το βλέπεις ακόμη διότι δεν σε έχει φτάσει το… σβήσιμό του. Μα πώς μπορείς να βλέπεις κάτι που δεν υπάρχει; Και συνεπαρμένη τότε, στην πρωτοεφηβεία μου, από τα μυθιστορήματα του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου αναρωτιόμουν μήπως δεν υπάρχει ούτε καν ο Βέγας. Μέχρι που το αποφάσισα. «Εφόσον τον βλέπουν οι ήρωες του Παναγιωτόπουλου, υπάρχει και θα υπάρχει όσο υπάρχουν και τα βιβλία του».