Τα μυστήρια του σύμπαντος

Κάπου είχε διαβάσει, δεν θυμάται πού ακριβώς, ότι όλη η κοσμική, η συμπαντική μας περιπέτεια μπορεί να εξελίσσεται στο έντερο ενός τεράστιου σκύλου. Γιατί όχι; Ισως και τα μικρόβια που βρίσκονται στο σώμα μας να βιώνουν μία αντίστοιχη εμπειρία. Να βλέπουν γαλαξίες και αστρικά σώματα πάνω στο ήπαρ, να αντιλαμβάνονται τα αέρια του εντέρου όπως εμείς τις τοξικές εκρήξεις στην Αφροδίτη. Και, μη μπορώντας να διακρίνουν το αίμα μέσα στις αρτηρίες, να το εκλαμβάνουν ως σκοτεινή ύλη. Ο άνθρωπός μας σκέφτεται ότι θα μπορούσε η σκοτεινή ύλη να είναι ένας νοήμων οργανισμός, ο ποιητής των όλων. Ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Καταλαμβάνει το μεγαλύτερο τμήμα του σύμπαντος, πλην όμως δεν μπορούμε να τη δούμε. Το σύμπαν είναι τόσο μεγάλο που χωράει όλες τις υποθέσεις. Και όλα μαζί, γαλαξίες, σκοτεινή ύλη και υποθέσεις μπορούν να χωρέσουν στο μυαλό ενός μόνο ανθρώπου, εν προκειμένω του δικού μας, που τώρα διαβάζει σχόλια κάτω από τις φωτογραφίες που παρουσίασε η NASA. «Και πού μας χρησιμεύουν όλα αυτά;». Θα έπρεπε το Facebook να μαρκάρει τους ανθρώπους που κάνουν αυτήν την ερώτηση με ένα χαρακτηριστικό κίτρινο sticker, σημάδι επιβεβαιωμένης ηλιθιότητας. Τι σου είναι το ανθρώπινο μυαλό, ε; Μπορεί να χωρέσει όλη τη Δημιουργία, αλλά και να γίνει τόσο μικρό που να μην παίρνει τίποτα μέσα. Σκέφτηκε να απαντήσει λέγοντας ότι η εξερεύνηση προς την αρχή του σύμπαντος, εξυπηρετεί τον σκοπό της ύπαρξής μας, την ενστικτώδη αναζήτηση του λόγου για τον οποίο είμαστε εδώ. Δεν το έκανε γιατί κάποιος, ακόμα πιο τοξικά ηλίθιος, θα του έγραφε ότι καλό είναι να κοιτάξουμε πρώτα τι συμβαίνει στη Γη και μετά στην άλλη άκρη του σύμπαντος. Ε, μετά κάποιος θα έβαζε στην κουβέντα τα παιδιά από την Αφρική. Στο τέλος η συζήτηση θα έφτανε στον Μητσοτάκη. Πάντα το ίδιο γίνεται.