Αλλαγή

Εκείνοι που γνωρίζουν όσα λέγονται πίσω από τις κλειστές πόρτες της κυβερνητικής έδρας ξέρουν πως απ΄ όλες τις εισηγήσεις οι οποίες κατά καιρούς έχουν ακουστεί εκεί για τον σχεδιασμό των αποτελεσματικότερων τακτικισμών ενόψει της διπλής κάλπης μια δεν βάρυνε ποτέ πραγματικά στο πρωθυπουργικό ζύγισμα: η αλλαγή του εκλογικού νόμου. Παρ’ όλα αυτά, οι εισηγητές της την επαναφέρουν σε τακτά χρονικά διαστήματα. Εξού κι η ιδέα συζητείται πάλι από πολιτευτές, διαδρομιστές και κάθε είδους αναλυτές. Το σκεπτικό τους είναι γνωστό. Μια τροποποίηση του εκλογικού συστήματος ώστε αυτό να εξασφαλίζει ένα μεγάλο μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα, άσχετα από το ποσοστό που θα γράψει την εκλογική βραδιά, είναι ο μοναδικός τρόπος να αποφευχθεί το διόλου απίθανο πια σενάριο της παρατεταμένης πολιτικής αστάθειας, διατείνονται. Με άλλα λόγια, μια επιστροφή στον γενναιόδωρο νόμο Παυλόπουλου πλασάρεται ως κίνηση διασφάλισης της σταθερότητας της χώρας. Μέχρι τώρα η παραπάνω επιχειρηματολογία δεν έπειθε ως προς την ειλικρίνεια του κινήτρου αυτών που την άρθρωναν. Μήπως, όμως, τα δράματα – που ανεβαίνουν το ένα μετά το άλλο – στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή τους δικαιώνουν;