Ορόσημα και ισορροπίες

Η τελική ευθεία (για τις εκλογές, τι άλλο;) θα κρατήσει «πολλούς μήνες», σύμφωνα με τις επίμονες διαβεβαιώσεις του Πρωθυπουργού σε συνομιλητές του. Είτε μιλάμε για οκτώ, είτε για δέκα ή περισσότερους μήνες μέχρι την Κυριακή της πρώτης κάλπης ο χρόνος τρέχει και κάθε άλλο παρά μετριάζει την ένταση των προκλήσεων (για όλη την πολιτική σκηνή) ή τις απαιτήσεις της κοινωνίας. Το αντίθετο. Σαν να μπαίνει ένας μεγεθυντικός φακός, όσο περνούν οι εβδομάδες, πάνω από ανάγκες που απαιτούν άμεση κάλυψη και πάνω από κυβερνητικές εκκρεμότητες χωρίς κανείς να εγγυάται δεύτερη ευκαιρία για την υλοποίησή τους. Τον πήχη επιλέγει να τον θέτει ψηλά στα μάτια των πολιτών το Μαξίμου από μόνο του. Πότε όταν ζητάει «προγραμματική αντιπαράθεση» από τους πολιτικούς αντιπάλους του, πότε όταν ζητάει «συγκρίσεις» μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ από τους πολίτες, πότε όταν προτάσσει τη «μεταρρυθμιστική ατζέντα» του σε αντιπαραβολή με την «καθήλωση» των άλλων και πότε όταν διαμηνύει ότι «έχουμε αρκετό χρόνο μπροστά» για να προχωρήσει το κυβερνητικό έργο. Είναι πράγματι αρεκτός ο χρόνος, όταν έχουμε ήδη μπει σε προεκλογική τροχιά με εμφανή στοιχεία (από όλες τις πλευρές) πόλωσης και τοξικότητας; Οταν η κυβέρνηση αντικρίζει κατάματα συγκεκριμένα ορόσημα και δύσκολες ισορροπίες; Σε αυτά τα δύο, στα ορόσημα και στις ισορροπίες, θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό η αποδοτικότητα της κυβέρνησης στους τελευταίους μήνες της συνταγματικής θητείας της. Αν χαθούν ορόσημα είτε μιλάμε για «οικονομικούς στόχους» είτε για μεταρρυθμίσεις του Ταμείου Ανάκαμψης και όχι μόνο ή για διατυπωμένες δεσμεύσεις (του 2022 και των πρώτων μηνών του 2023) σημαίνει ότι η κυβέρνηση δεν θα έχει υπολογίσει σωστά ή καθόλου τον χρόνο. Μάλλον θα κατηγορηθεί ότι υπολόγιζε μόνο τις κάλπες. Το ίδιο θα συμβεί και αν χάσει ισορροπίες, είτε περί κοινωνικής συνοχής, είτε περί πολιτικού κλίματος (όπως οι τόνοι της αντιπαράθεσης) ή ακόμα και τις «εσωτερικές» (νεοδημοκρατικές).