Ποια εξωτερική πολιτική;

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την ανάγκη εθνικού δόγματος ή εθνικής εξωτερικής πολιτικής. Αλλά στις ανεπτυγμένες δημοκρατίες, πολύ περισσότερο στις ώριμες χώρες-μέλη της ΕΕ, ούτε «εθνική» εξωτερική πολιτική ούτε εθνικά δόγματα υπάρχουν ούτε Συμβούλια Πολιτικών Αρχηγών για να τα διαμορφώνουν. Εξαίρεση αποτελεί η Κύπρος με το Εθνικό της Συμβούλιο – «δεν υπάρχει πιο αναχρονιστικός θεσμός απ’ αυτό το Σώμα. Πρόκειται για ένα πολιτικό καφενείο όπου ο καθένας λέει τα δικά του, οι τοποθετήσεις των μελών του είναι τελείως προβλέψιμες και αναλώνεται σε ανακύκλωση των τετριμμένων χωρίς φρέσκες ιδέες» γράφει ο Μ. Δρουσιώτης. Ενώ τα ελληνικά Συμβούλια Πολιτικών Αρχηγών, όταν φτάσουν σε κάποια απόφαση, αυτή οδηγεί συνήθως σε ακαμψία που δυσκολεύει την ευέλικτη προώθηση στόχων (παράδειγμα οι αποφάσεις του Συμβουλίου του Απριλίου 1992 για το Μακεδονικό). Στα δημοκρατικά συστήματα η κυβέρνηση έχει την εξωτερική πολιτική της και η αντιπολίτευση τη δική της, αμφότερες στοχεύοντας στην προστασία της εθνικής κυριαρχίας όπως την κατανοούν (την προστασία – και υπάρχουν πολλοί τρόποι). Τα άλλα περί… εθνικής εξωτερικής πολιτικής κ.λπ. είναι κατά κανόνα προϊόντα αυταρχικών καθεστώτων και ηγετών. Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν λέει ότι «η εξωτερική πολιτική του είναι για τη μεσαία τάξη. Και η εξωτερική πολιτική των Δημοκρατικών ελάχιστη σχέση έχει με αυτή των Ρεπουμπλικανών.