Η σταθερότητα του Τεντόγλου

Κι όμως, ο Μίλτος Τεντόγλου έχασε από μια… φωτοβολίδα. Ναι, με τέτοια έμοιαζε το άλμα του Γουάνγκ στην τελευταία προσπάθεια, ένα άλμα που έφερε εντελώς ανέλπιστα το χρυσό στον κινέζο άλτη. Ο Τεντόγλου είχε όλα του άλματα καλύτερα από των υπολοίπων. Ηταν σαρωτικός στον αγώνα. Ουδείς αμφισβητούσε την κυριαρχία του. Κι όμως, αυτό που αναζητούσε ο ίδιος ο έλληνας αθλητής, ένα «άλμα να ξεφύγει», το πέτυχε ο Γουάνγκ. Γιατί όντως… ξέφυγε το άλμα που επιχείρησε ο κινέζος αντίπαλος του Τεντόγλου και έτσι έφτασε στα 8.36 που του χάρισαν τη νίκη. Ο Τεντόγλου, δεν χωρά αμφισβήτηση σε αυτό, είναι πολύ ανώτερος άλτης. Σταθερός. Για την ακρίβεια, υπόδειγμα σταθερότητας, καθόσον λίγες φορές σε σημαντικούς αγώνες ένας πρωταγωνιστής κάνει τόσα άλματα τόσο κοντινά μεταξύ τους. Κάποιες φορές, ωστόσο, το συγκεκριμένο μπορεί να φέρει και μια πίκρα. Γιατί το μήκος συγκαταλέγεται στα αγωνίσματα που το «ένα και μοναδικό» μπορεί να σε εκτοξεύσει. Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά μπορεί να το δούμε. Είναι ακριβώς η ιστορία του Τεντόγλου στο Ορεγκον.  Δυστυχώς δεν μετρά ο… μέσος όρος των αλμάτων ή των προσπαθειών. Και ο Μίλτος Τεντόγλου έμεινε με το ασημένιο σε έναν αγώνα που άξιζε την κορυφή. Δεν πειράζει. Ακόμη κι έτσι η επιτυχία του να κατακτήσει μετάλλιο σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου, είναι συγκλονιστική. Απίστευτη. Επιβεβαιώνει την κλάση του, την καθολική του υπεροχή έναντι των υπόλοιπων αθλητών της γενιάς του στο μήκος. Και βέβαια επειδή θα έρθουν και άλλοι αγώνες στο μέλλον, τα καλύτερα είναι μπροστά μας. Οπλο του Μίλτου η πίστη πως θα τα καταφέρει. Επίσης η αξιοσημείωτη σταθερότητα στους μεγάλους αγώνες. Και κάποτε, ίσως και σύντομα, το εντυπωσιακό άλμα θα του… ξεφύγει. Και θα τον στείλει μακριά…