Ποια ταβέρνα της αρχαίας Αθήνας είχε το καλύτερο κρασί;

«Επιστρέφοντας από τον Πειραιά, όπου είχε πάει για μια δουλειά του πατέρα του, ο Χαρίνος περνάει μπροστά από τη Μέλιττα χωρίς να της ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Τη σπρώχνει βίαια όταν εκείνη ορμάει στην αγκαλιά του και σε τόνο παγερό της λέει να πάει καλύτερα να βρει τον πλοιοκτήτη της. Τον πλοιοκτήτη; Μα δεν ξέρει κανέναν πλοιοκτήτη. “Πήγαινε, λοιπόν, να διαβάσεις αυτά που είναι γραμμένα στους τοίχους του Κεραμεικού”». Αυτό που υπονοεί ο Λουκιανός στους «Εταιρικούς διαλόγους» (βιβλίο 4) είναι ένα γκραφίτι: «Μπαίνοντας, στη δεξιά πλευρά κοντά στο Δίπυλο, ο τοίχος είναι μουτζουρωμένος από διάφορες επιγραφές κι ανάμεσά τους, πράγματι, φαίνεται ξεκάθαρα και η ακόλουθη: “Ο πλοιοκτήτης Ερμότιμος αγαπά τη Μέλιττα”». Είναι ένα από τα δεκάδες στιγμιότυπα που συγκεντρώνει στο βιβλίο «Μικρά αθηναϊκά χρονικά» (εκδ. Αιώρα, μτφ. Μαρία Παπαδήμα, Μαρίνα Λεοντάρη) η γεννημένη στο Αλγέρι Ζαν Ροκ-Τεσόν, με κλασικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ρουέν, η οποία, εκτός άλλων, έχει μεταφράσει τα «Ματωμένα χώματα» της Διδώς Σωτηρίου και σενάρια του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στη συλλογή της αλιεύει «χαμηλόφωνες», χιουμοριστικές και αθέατες λεπτομέρειες από την καθημερινότητα της αρχαίας Αθήνας, όπως αποτυπώνονται σε ορισμένα από τα σπουδαιότερα κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας: από τον Πλάτωνα, τον Σοφοκλή και τον Πλούταρχο έως τον Αριστοφάνη, τον Ιπποκράτη και τον Ηρώνδα. Με τον τρόπο της θέτει και απαντάει σε ένα άτυπο trivial pursuit της αρχαιότητας: Εκλεβαν την Εφορία οι αρχαίοι Ελληνες; Υπήρχαν άστεγοι στους δρόμους; Σε ποια ηλικία παντρεύονταν τα κορίτσια; Ποια ταβέρνα της αρχαίας Αθήνας είχε το καλύτερο κρασί; Χαρακτηριστικά αποσπάσματα δημοσιεύουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ».