Οι πολλαπλές ευθύνες

Σαράντα οκτώ χρόνια σήμερα από τη μοιραία ημέρα, 20 Ιουλίου 1974, της παράνομης τουρκικής εισβολής και κατοχής του 38% της Κύπρου και ουσιαστικής διαίρεσης του νησιού. Αλλά και 48 χρόνια προσπαθειών για την επανένωση του νησιού, για τη λύση του κυπριακού προβλήματος, χωρίς αποτέλεσμα. Ρίχνουμε συνήθως το ανάθεμα, την ευθύνη για τη μη επίλυση στην αδιαλλαξία της Τουρκίας. Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι ευθύνη και μάλιστα μεγάλη έχουν και η Λευκωσία και η Αθήνα για τη μη λύση και το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα το Κυπριακό με, μεταξύ άλλων, την προώθηση από πλευράς τουρκοκυπριακής ηγεσίας και Τουρκίας της «λύσης» των δύο κρατών και εγκατάλειψη του προτύπου της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας (ΔΔΟ) με πολιτική ισότητα. Κάπως σχηματικά, μέχρι τις αρχές του 2003 η ευθύνη της αποτυχίας εξεύρεσης λύσης σε διαδοχικές προσπάθειες με πρωτοβουλία του ΟΗΕ ανήκε εν πολλοίς στην τουρκοκυπριακή πλευρά. Ο Ρ. Ντενκτάς που κυριαρχούσε στην τουρκοκυπριακή κοινότητα ήταν η ενσάρκωση της αδιαλλαξίας, της απόρριψης κάθε ιδέας για λύση επανένωσης, ομοσπονδίας, κ.λπ. Μετά όμως τον παραμερισμό του που επέβαλε η Αγκυρα το 2003 (Ρετζέτ Ταγίπ Ερντογάν) η ευθύνη για τη λύση έχει σε μεγάλο βαθμό περάσει στην ελληνική πλευρά (Λευκωσία – Αθήνα).