Non Paper

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες

Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Οσα, περίπου, κι αυτά της ενήλικης ζωής μου. Πυρκαγιές που κατασπαράζουν δασικές εκτάσεις, χωράφια, σοδειές, μαντριά, ζώα, σπίτια, περιουσίες, ανθρώπους. Και που, ακόμη κι αν δεν έχουν πλήξει εμάς τους ίδιους, γίνονται σιγά σιγά κομμάτια στο παζλ της μνήμης μας. «Θυμάσαι τότε που, στη μεγάλη φωτιά της Παλλήνης, τρέχαμε στο σπίτι του φίλου μας για να σώσουμε τις κιθάρες του;». «Τότε που η φωτιά είχε φτάσει μέχρι την αυλή του σπιτιού της θείας μας, έκαψε ένα πεύκο και μετά σταμάτησε; Θαύμα, θαύμα!». «Εχει χρειαστεί να φύγω άρον άρον από το σπίτι λόγω κινδύνου πυρκαγιάς. Δεν ξέρεις τι σημαίνει να πρέπει να αποφασίσεις μέσα σε τρία λεπτά τι θα περισώσεις από μια ολόκληρη ζωή, τόσο λίγα ώστε να χωράνε σε ένα σακ βουαγιάζ». Υπάρχει βέβαια και η συλλογική μνήμη. Το 2007, οι πυρκαγιές στην Ηλεία με τα 63 θύματα – οι πρώτες νομίζω που κάλυψαν τα κανάλια με συνεχή ροή προγράμματος και ζωντανές συνδέσεις. Και, πριν από τέσσερα χρόνια, το Μάτι με τους 103 νεκρούς, η δεύτερη, κατά σειρά, πυρκαγιά, διεθνώς, με τα περισσότερα θύματα στον 21ο αιώνα.