Υπόμνηση

Το φαινόμενο δεν απαντάται μόνο στη γειτονική Ιταλία. Είναι ενδημικό οπουδήποτε οι εκλογικοί κύκλοι είναι ταραχώδεις, η πολιτική σκηνή ασταθής, κι η πόλωση επιστρέφει διαρκώς. Οπως εδώ, δηλαδή. Ξένοι αναλυτές και αξιωματούχοι, που μελέτησαν την Ελλάδα τα μνημονιακά χρόνια, το διαπίστωσαν μόλις βούτηξαν βαθιά στην εγχώρια πραγματικότητα. Εξού κι έλεγαν πως η κρίση είναι πρώτα πολιτική και μετά οικονομική. Ηταν σίγουρα ευκολότερο για εκείνους – αφού παρατηρούσαν από απόσταση – να αντιληφθούν ότι τα άσχημα νούμερα της ελληνικής οικονομίας δεν υπήρξαν απλώς αποτέλεσμα μιας έντονης καθοδικής πορείας του οικονομικού κύκλου, αλλά προέκυψαν και εξαιτίας των χρόνιων διαρθρωτικών παθογενειών του κράτους – τις οποίες παρέβλεπαν σαν πονηροί πολιτευτές οι πολιτικοί. Ή πως η Αθήνα άργησε περισσότερο από άλλες πρωτεύουσες να βγει απ’ τα Μνημόνια λόγω της έλλειψης πολιτικής συναίνεσης στο κοινοβούλιό της. Επειδή λοιπόν η χώρα κουβαλάει αυτή την εμπειρία – της σχεδόν καταστροφικής επίδρασης είτε λανθασμένων είτε μικροκομματικά σχεδιασμένων πολιτικών επιλογών στο συλλογικό μέλλον -, η υπόμνηση του Σούπερ Μάριο είναι χρήσιμη και για τα ελληνικά κόμματα. Ειδικά τώρα που έχουν ενεργοποιήσει τη λειτουργία τοξικότητας.