Στο κελί της Νταϊάνας

Ενα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία στη «Spencer» (ΗΠΑ / Αγγλία / Γερμανία / Χιλή, 2021) είναι ο τρόπος με τον οποίο ο χιλιανός σκηνοθέτης Πάμπλο Λαρέν αποκρυσταλλώνει την φαντασία του για «ένα παραμύθι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα» όπως διαβάζουμε στους τίτλους αρχής. Ο Λαρέν φτιάχνει άψογα την αποπνικτική ατμόσφαιρα στην οποία ζούσε ως μέλος της βασιλικής οικογένειας της Βρετανίας τα τελευταία χρόνια της ζωής της, η κεντρική ηρωίδα, η Λαίδη Νταϊάνα Σπένσερ (Κρίστεν Στιούαρτ). Αυτό το πανάκριβο, παραδοσιακό παλάτι στην καταπράσινη εξοχή ήταν γι’ αυτή τη γυναίκα ένα κελί πολυτελείας γιατί θεωρούνταν «μαύρο» πρόβατο, όχι μόνο για τους γαλαζοαίματους αλλά και για το υπηρετικό προσωπικό. Το «κέρινο» βλέμμα του υπεύθυνου ασφαλείας (τέλειος ο Τίμοθι Σπολ) ήταν ένας από τους εφιάλτες της Νταϊάνας, η οποία τον αντιμετώπιζε περισσότερο σαν αρχιδεσμοφύλακα παρά σαν προστάτη. Ο Λαρέν τονίζει τη «βωβή» καταπίεση που ασκούνταν στην Νταϊάνα και ο θεατής βιώνει στο πετσί του τη σταδιακή πορεία προς την κατάθλιψη ενός ανθρώπου με εύθραυστο ψυχικό κόσμο που βρισκόταν εκεί μέσα μόνο και μόνο για τα παιδιά του. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Λαρέν ασχολείται επιτυχημένα με τη μεταφορά γεγονότων και προσώπων της πολιτικής σκηνής στον κινηματογράφο. Η «Τζάκι» του έφτασε στα Οσκαρ του 2017, διεκδικώντας το Α’ γυναικείου ρόλου για τη Νάταλι Πόρτμαν (ως Τζάκι Κένεντι, την περίοδο της δολοφονίας του συζύγου της προέδρου των ΗΠΑ Τζον Φ. Κένεντι) και το 2013 το «Νο» (η υπόθεση ενός διάσημου δημοψηφίσματος στη Χιλή επί δικτατορίας Αουγκούστο Πινοσέτ) προτάθηκε για το Οσκαρ διεθνούς ταινίας. Η δικαίωση ήρθε μεν για τη Στιούαρτ που για το «Spencer» κέρδισε φέτος την πρώτη υποψηφιότητά της για το Οσκαρ Α’ ρόλου, αν και ο Λαρέν άξιζε επίσης μια υποψηφιότητα για τη σκηνοθεσία αυτής της θαυμάσιας «εσωτερικής» βιογραφικής ταινίας.