Non Paper

Η Αλίκη που δεν «παλιώνει»…

Αύριο κλείνουν είκοσι έξι χρόνια από τον θάνατό της. Εχει καμία σημασία; Αν ζούσε, σήμερα θα πλησίαζε τα ενενήντα. Ούτε αυτό όμως έχει σημασία. Γιατί η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν έφυγε ποτέ – ωσεί παρούσα πάντα, κάθε φορά που ανοίγεις την τηλεόραση και πέφτεις πάνω στις τσαχπινιές της ως «Αλίκη στο Ναυτικό», στις πονηριές της ως «Μοντέρνα Σταχτοπούτα», στις μαλαγανιές στο «Ξύλο βγήκε απ’ το Παράδεισο». Γιατί η Αλίκη δεν γέρασε και, το σημαντικότερο, δεν πάλιωσε ποτέ. Ακόμη και οι ιδιωτικές της φωτογραφίες – αυτές που δεν τις συντηρεί, δηλαδή, η κινηματογραφική μυθολογία τους – δεν έχουν τίποτα το «παλιακό», το ντεμοντέ, άντε το πολύ πολύ να τις πεις βίντατζ. Ισως γιατί δεν υπήρξε αυτό που, με την τρέχουσα έννοια, λέμε «μοντέρνα». Βλέποντας σήμερα γύρω τριγύρω τόσες «μεταΑλίκες» (που με την ίδια έχουν τη σχέση που έχει η ρεπλίκα με το αυθεντικό) μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια της Κοκό Σανέλ: «Ασε τις μόδες να περνούν, εσύ κράτα το στυλ σου. Κάποια στιγμή θα το επιβάλλεις».