Ινγκριντ Χέμπλερ: Οι ηχογραφήσεις στη Philips, 58 CD

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 και μετά, το όνομα Ινγκριντ Χέμπλερ ταυτίστηκε απόλυτα με την έννοια «βιεννέζικος κλασικισμός» – ή, πιο σωστά, η έννοια ταυτίστηκε μαζί της. Η μεγάλη και εξίσου σεμνή αυτή πιανίστρια, χωρίς εξάρσεις και περιττές φασαρίες κανενός είδους, έδωσε σάρκα και οστά στην αντίληψη του πρώτου μεταπολεμικού κόσμου για την ιδεώδη ερμηνευτική του Μότσαρτ, του Σούμπερτ, αλλά και μιας ακόμα σειράς συνθετών στο ενδιάμεσο των δύο, αν και σε αυτούς δεν περιέλαβε, τουλάχιστον σε ανάλογη έκταση, τον κυριότερο όλων – τον Μπετόβεν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή