Η περίοδος μετά το 2010 σημαδεύτηκε από την περιπέτεια των μνημονίων. Η χώρα ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και με κίνδυνο για έξοδο από την ευρωζώνη. Ηταν μια εποχή όπου οι ανάγκες της εθνικής συνεννόησης ήταν πιο πάνω από τους προγραμματικούς ορίζοντες των πολιτικών κομμάτων. Η σημασία της συναίνεσης για τη διέξοδο από την κρίση ήταν πραγματική. Οι σκέψεις αυτές φαίνονται λίγο σχηματικές αν συγκρίνουμε με την περίοδο που ζούμε τώρα αλλά νομίζω ότι είναι κοντά στην πραγματικότητα. Οι συνθήκες τώρα είναι διαφορετικές. Τυπικά είμαστε στη ζώνη της «κανονικότητας». Τα στοιχεία της πρόσφατης οικονομικής ταραχής έχουν λιγότερο εθνικό χρώμα. Είναι απότοκα των διεθνών και των ευρωπαϊκών εξελίξεων με την πανδημία και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Οι συντεταγμένες των λύσεων απαιτούν πρώτα από όλα κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές. Ο προβληματισμός αυτός κατατίθεται γιατί η επωδός των συναινέσεων δεν μπορεί να γίνει αιώνια μανιέρα πίσω από την οποία θα κρύβονται οι διαφορετικοί προγραμματικοί προσανατολισμοί των κομμάτων. Με απλά λόγια δεν μπορούμε να ξεπερνάμε τη διάκριση των δεξιών και αριστερών προσεγγίσεων κάθε φορά, στο όνομα εκτάκτων καταστάσεων στην οικονομία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή