Συλλογίζομαι το μεταίχμιο της ζωής μου κι ίσως για τούτο έχω επιλέξει και μένω στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο σπίτι, έστω κι αν κατάφερα – καταχρεωμένος – να το ψηλώσω πέντε ορόφους, περισώζοντας τις τριανταφυλλιές της πρασιάς ενός προσφυγικού κλήρου. Κι είναι η γειτονιά μου μεταίχμιο και το σπίτι μου, το σύνορο δύο δήμων, έτσι ώστε ακόμα και το GPS του κινητού μου να διχάζεται από το σαλόνι ως την κρεβατοκάμαρα, όπως και οι μετεωρολογικές προβλέψεις, συναφείς βέβαια, καταγράφουν ήπια βροχή στην μπροστινή πλευρά του σπιτιού (Νίκαια) και καταιγίδα στην πίσω (Πειραιάς), αυτή που κάποτε αντίκριζε το λιμάνι. Σήμερα, η μόνη ανεμπόδιστη θέα που αντικρίζω είναι αυτή των λόφων του Λεκανοπεδίου: Ακρόπολη, Λυκαβηττός, Φιλοπάππου· αριστερά ο Υμηττός που καθημερινά ανατέλλει και δεξιά ο Κοκκινόβραχος, ο λόφος της Δεξαμενής με τον Αγιο Φίλιππα και μια ιδέα του όρους Αιγάλεω.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή