Το αντιδραστικό και επιδραστικό τίποτα

^«Χαμός στο Τwitter». Τι σημαίνει αυτό; Μια δήλωση, ένα γεγονός, αξιολογείται αριθμητικά σε κάποια πλατφόρμα και αυτό είναι μέτρηση κοινής γνώμης, είναι ζύγι, βαρύτητα; Το θέμα είναι ότι συχνά τα κοινωνικά δίκτυα τα επικαλούνται σε κείμενά τους δημοσιογράφοι, επιφυλλιδογράφοι ή σε συνεντεύξεις πολιτικοί ως ενισχυτικά της άποψής τους. Αυτό το «βοά», ως απόδειξη κύρους και εγκυρότητας. Ενα στατιστικό, ένα δίκιο της εντύπωσης. Το Instagram είναι πιο εικονοκεντρικό, το Facebook πιο κειμενοκεντρικό (και πιο γέρικο), το Τwitter πιο συντετμημένο, το ΤikΤok πιο «βιντεοκλιπάδικο» κ.λπ. Ολα τα προφίλ επικοινωνίας, όλες οι ζώνες αντιληπτικής ευαισθησίας καταλαμβάνουν τον δημόσιο λόγο και επεμβαίνουν αξιωματικά στην παραγωγή πολιτικής. Ο Τραμπ, ως γνωστόν, έτσι νίκησε και έτσι δεν έχασε, επιβιώνει πολιτικά, με πολλές πιθανότητες να επιβληθεί απολύτως στους Ρεπουμπλικανούς και να ξαναδιεκδικήσει. Η επιρροή του ανθεί, όπως αποδεικνύει η απόφαση για τις αμβλώσεις. Οχι ότι η κόντρα στις πλατφόρμες ή ο αναχωρητισμός είναι καλό. Πολλές φορές οι πλατφόρμες είναι οι μόνες ρωγμές ελευθερίας και δίκιου, μα άλλες τόσες είναι ρήγματα ολοκληρωτισμού και αδικίας. Αλλωστε η διαφθορά, στη σιωπή εκτείνεται. Αλλά το να θεωρείς ως κυρίαρχο και αξιόπιστο μηχανισμό έκφρασης του λαού, κατανόησης της ευαισθησίας του, της ιδεολογικής και αισθητικής του ενόρμησης τη δηλωτικότητα των μέσων μού φαίνεται και ανορθόδοξο και ψευδές.