«Επιστρέφω διαρκώς στο παιδί που ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός»

Πώς χτυπάει ένα «καμπανάκι», ότι ένα αυτοβιογραφικό ή εξομολογητικό κείμενο, ή μια συνομιλία, αναδίνουν στο σύνολό τους μια μικρή ή μεγάλη συγκίνηση, όταν ξεκινάμε με μνεία των παιδικών χρόνων του ανθρώπου που αυτοβιογραφείται, εξομολογείται ή συνομιλεί. «Κατάγομαι από τα παιδικά μου χρόνια/ όπως από μια χώρα», λέει ένας στίχος του σπουδαίου ποιητή Γιώργου Σαραντάρη που, δυστυχώς άδικα και ανεξήγητα, δεν έχει πάρει την πρέπουσα θέση μέσα σε ένα σύνολο ποιητών όπως ο Κ.Π. Καβάφης, ο Οδ. Ελύτης, ο Τ. Λειβαδίτης, ο Γ. Σεφέρης, η Κ. Δημουλά, με τη σχεδόν καθημερινή τεκμηρίωση της ζωής μας χάρη στους στίχους τους. Ενας επιπλέον λόγος να αισθανόμαστε ευγνώμονες στον ηθοποιό Βασίλη Χαραλαμπόπουλο με αυτή την τόσο άμεση και αυθόρμητη παραπομπή στον δημιουργό της ποιητικής σύνθεσης «Στους φίλους μιας άλλης χαράς».