Ο μέσα και ο έξω κόσμος

Η προηγούμενη περίοδος όπως χαρακτηρίστηκε από τις φάσεις της καραντίνας υπήρξε σε γενικές γραμμές και για πολλούς εκδοτικούς οίκους, ικανοποιητική. Οι ηλεκτρονικές παραγγελίες από τη μια και η υιοθέτηση της σκέψης από το κοινό, πως το βιβλίο είναι μια ωφέλιμη παρέα στη μοναξιά ήταν ευεργετική για τον κλάδο. Η τρέχουσα περίοδος, χαρακτηρίζεται και πάλι από δυσκολίες. Βγαίνουν πολλά βιβλία στους πάγκους πλέον και όσοι έχουν προμηθευτεί, αναμένουν. Η ακρίβεια σαφώς και έχει παίξει τον ρόλο της, για να έρθουμε στο έωλο ερώτημα που βασανίζει γενιές, στο κατά πόσο το πολιτιστικό προϊόν μπορεί να γίνει είδος πρώτης ανάγκης. Η ελληνική παραγωγή, ακολουθεί τη δική της τεθλασμένη οδό. Εκτός από τα προσφιλή θέματα όπως ο Εμφύλιος και οι γειτονικές περίοδοι, το μυθιστόρημα της υπαίθρου καλά κρατεί. Εκεί όπου επαναπροσδιορίζεται το περιεχόμενο ενός ξεχασμένου κόσμου. Πληθαίνουν από την άλλη μεριά οι αυτοβιογραφικές μυθοπλασίες. Ιστορίες που συνυπάρχουν αληθινά κομμάτια από τη ζωή του/της συγγραφέα, με μυθιστορηματικές αναπαραστάσεις. Το κοινωνικό μυθιστόρημα των ανθρώπινων σχέσεων έχει κι αυτό τη σταθερή εκπροσώπησή του, ενώ η μεταναστευτική θεματική φαίνεται να υποχωρεί κάπως. Εδώ ίσως χρειάζονται να ειδωθούν τα πράγματα από τη μεριά των προσφύγων. Τέλος, φαίνεται να πληθαίνουν οι φωνές που στρέφουν τον μυθοπλαστικό φακό προς τα έσω. Ιδιαίτερα οι νεότεροι. Εκεί που η γραφή γίνεται πιο αφαιρετική και σκάβει να βρει την αλήθειά της.