Η χαμένη συστολή

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τον θάνατο του Τόλη Βοσκόπουλου – διάστημα ικανό, υποτίθεται, για ν’ αρχίσουμε να κακολογούμε ή να εγκωμιάζουμε έναν αποθανόντα δίχως ενοχές ή αναστολές, μολονότι τον τελευταίο καιρό, με τη σαρωτική επικράτηση των social media, θεωρούμε υπεραρκετό και το πέρασμα μιας… ώρας. Σε τίποτε από τα παραπάνω δεν σκοπεύω να καταθέσω εδώ τον ταπεινό μου οβολό. Δεν τον γνώρισα προσωπικά, ούτε μου άρεσαν ποτέ τα τραγούδια του. Αν κι έτυχε να συνυπάρξω επί μια περίπου τριετία στα βουλευτικά έδρανα με την τελευταία του σύζυγο και ν’ ακούσω εκμυστηρεύσεις την ίδια σχεδόν περίοδο από τον άλλο μεγάλο του έρωτα, την «ξανθή αγαπημένη Παναγιά», ουδέποτε σχημάτισα την εντύπωση πως έμαθα κάτι που θα μπορούσε να συμβάλει καθοριστικά στην αγιοποίηση ή στη δαιμονοποίησή του. Για τον Βοσκόπουλο έχουν γραφτεί μύρια όσα εξόχως αντιφατικά και, αν θέλετε την άποψή μου, μάλλον ισχύουν όλα και ταυτοχρόνως.