Η προσπάθεια οι ελληνοτουρκικές διαφορές να ξεφύγουν από τα όρια του Αιγαίου και να αποκτήσουν έναν ευρύτερο χαρακτήρα, δεν είναι καινούργια. Από την περίοδο Σημίτη ακόμη, είχε επιχειρηθεί τα ζητήματα που δοκιμάζουν διαχρονικά τον άξονα Αθήνας – Αγκυρας να ενδυθούν με έναν ευρωπαϊκό μανδύα. Η επισήμανση ότι δεν υπάρχουν διαφορές Ελλάδας – Τουρκίας αλλά διαφορές Ευρωπαϊκής Ενωσης – Τουρκίας, υπήρξε μόνιμη επωδός των περισσοτέρων ελληνικών κυβερνήσεων τα τελευταία 30 χρόνια. Στη βάση αυτή ήρθε το 1999 και το Ελσίνκι – για πλείστους διεθνολόγους η μεγαλύτερη διπλωματική επιτυχία της χώρας μεταπολιτευτικά – που άνοιξε την ευρωπαϊκή πόρτα στην Κύπρο και συνδέθηκε και με χρονοδιαγράμματα για τη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών ζητημάτων. Η διαφορά είναι ότι οι αποφάσεις αυτές δεν προωθήθηκαν με την Αγκυρα στριμωγμένη στον τοίχο της απομόνωσης, αλλά με αντίβαρο μια «πράσινη κάρτα» στην Τουρκία για να ακολουθήσει τον ευρωπαϊκό δρόμο. Η Αθήνα, μάλιστα, έστω και φαινομενικά, επί χρόνια χειροκροτούσε περισσότερο απ΄ όλους αυτή την προοπτική.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή