Η «Ελένη», ευτυχώς, επιστρέφει: Η παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος που δεν παίχτηκε πέρυσι το καλοκαίρι στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, λόγω πυρκαγιών, ετοιμάζεται για την κάθοδό της στη αργολική γη. Της το χρωστούσε το Φεστιβάλ και κυρίως το χρωστούσε στο κοινό. Γιατί πρόκειται για μια από τις πιο επιτυχημένες εκδοχές αυτής της παρεξηγημένης, ίσως, τραγικωμωδίας (;) του Ευριπίδη. Με την υπογραφή του Βασίλη Παπαβασιλείου κι ενός θιάσου που ξέρει πώς να συντάσσεται με το όραμα του σκηνοθέτη, το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό. Ευφυής και ευφρόσυνη, αυτή η «Ελένη» κυλάει με έναν τρόπο εξαιρετικά γάργαρο χωρίς να αφήνει κανέναν ασυγκίνητο στο διάβα της. Στην αφετηρία βρίσκεται η υπόθεση που διαχειρίστηκε με μεγάλη ελευθερία ο Ευριπίδης, προτάσσοντας τον μύθο που θέλει την κεντρική ηρωίδα να μην έχει πάει ποτέ στην Τροία. Ολα δηλαδή ήταν ένα ψέμα. Αντιθέτως, εκείνη παραμένει κρυμμένη στην Αίγυπτο με τον Θεοκλύμενο, βασιλιά της Αιγύπτου, να θέλει να την παντρευτεί. Μέχρι που φτάνει ο Μενέλαος και μαζί με την Ελένη καταφέρνουν να το σκάσουν.

Στην παράσταση του ΚΘΒΕ ο Παπαβασιλείου συνέλαβε την ιδέα μιας γιορτής, αφήνοντας τη φαντασία και την έμπνευσή του ελεύθερη: Χιούμορ και κωμικές νύξεις, μουσική και Χορός – εξαιρετικός, παράδειγμα προς μίμηση με τον συντονισμό και τη σκηνική του απόδοση – και δυνατές ερμηνείες. Η Εμιλυ Κολιανδρή, η Ελένη της παράστασης, ξεδιπλώνει πτυχές που δεν έχουμε ξαναδεί και ο Θέμης Πάνου ερμηνεύει έναν Μενέλαο στα άκρα του εξευτελισμού, με έναν τρόπο πλήρως απελευθερωμένο και καθηλωτικό.

Σε ένα καλοκαίρι που λίγα πράγματα έχουν, προς το παρόν τουλάχιστον, ξεχωρίσει μέσα από την πληθώρα των παραγωγών – εντός ή εκτός Φεστιβάλ, η (περσινή) «Ελένη» αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά. Χωρίς πρωτοτυπίες και «μοντέρνες» πρωτοβουλίες, χωρίς προσπάθειες να φανεί (με το ζόρι) ο σκηνοθέτης, η παράσταση έχει τη σφραγίδα του και μαζί ένα ατόφιο, καθαρό στίγμα καλού θεάτρου. Στις 12 και 13 Αυγούστου, λοιπόν, στην Επίδαυρο.