Το ξέρω αυτό το βλέμμα. Το είχα δει πέρυσι ίδια μέρα, στο ίδιο μέρος. Συστολή, αμηχανία, εντυπωμένος πόνος στα μάτια. Πέρυσι στο Προεδρικό Μέγαρο στη δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας είχα συναντήσει τη μητέρα του Θάνου Αξαρλιάν, φέτος τους γονείς του Αλκη Καμπανού. Παιδιά που βρέθηκαν στο λάθος μέρος, τη λάθος ώρα και έφυγαν τόσο άδικα από τη ζωή. Γονείς που έχουν να διαχειριστούν τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να βιώσει άνθρωπος. Τους βλέπω που έχουν επιλέξει να καθίσουν στις πίσω σειρές. Πικρά χαμόγελα, ευχαριστίες για τα λόγια ενθάρρυνσης που προσπαθώ να αρθρώσω, ειλικρινής ευγένεια που ξεχωρίζει από τις συνήθεις τυπικότητες. Λίγο πιο πέρα η Αδα Σταματάτου, η μαμά του υπέροχου Γιάννη, που έχουμε γνωρίσει μέσα από τη σελίδα της στο Facebook όπου εξιστορεί όσα βιώνει μία μαμά παιδιού με βαρύ αυτισμό και πιο δίπλα ο αυτιστικός πανελληνιονίκης και υπερταλαντούχος αθλητής κολύμβησης Νίκος Γιαννακουλάκος με τους γονείς του. Διακριτικές παρουσίες όλοι τους, καθισμένοι κάπου στο βάθος, μοιάζει να θέλουν να περάσουν απαρατήρητοι, επαναλαμβάνουν διαρκώς τη μεγάλη τιμή που νιώθουν για την πρόσκληση. «Στη γιορτή μας δίνουν το “παρών” προσωπικότητες που ενσαρκώνουν το άνοιγμα της Δημοκρατίας στην κοινωνία» θα πει λίγα λεπτά αργότερα η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μία ομιλία που όταν την άκουγα ήξερα ότι την επομένη θα προκαλούσε από τους γνωστούς αντιδράσεις: «Η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους. Οι δικαστές απολαμβάνουν τις εγγυήσεις του λειτουργήματός τους και οφείλουν να είναι ανεξάρτητοι και αμερόληπτοι»

Την επομένη τα γνωστά από τους γνωστούς, που παρίσταναν ότι κατάλαβαν πως αναφέρθηκε στον Λιγνάδη. Ενώ ξέρουν καλά ότι αναφέρθηκε στον κίνδυνο που προκύπτει από όσους εργαλειοποιούν πολιτικά την υπόθεση Λιγνάδη περνώντας στους πολίτες την αντίληψη ότι οι δικαστές μπορούν να παραβλέπουν το γράμμα και το πνεύμα του νόμου και να βγάζουν αποφάσεις επί τη βάση ενός περίεργα προσδιοριζόμενου, δύσκολα ανιχνεύσιμου και υποκειμενικά εκλαμβανόμενου κοινού περί δικαίου αισθήματος. Διαβάζοντας ξανά την ομιλία της Προέδρου στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια του πατέρα του Αλκη Καμπανού σε συνέντευξη λίγες μέρες πριν: «Δεν θέλουμε λαϊκά δικαστήρια, θέλουμε ό,τι προβλέπει ο νόμος. Η οικογένειά μας δεν θέλει κάτι παραπάνω από αυτό». Οταν του έδωσα στο Προεδρικό Μέγαρο συγχαρητήρια για αυτή του τη δήλωσή, μου είπε σηκώνοντας τους ώμους «μα είπα το αυτονόητο». Οχι για όλους τελικά.