Διαφιλονικούμενη αρχαιότητα

Καθώς έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε την «πολιτιστική κληρονομιά», ιδίως αυτή που σχετίζεται με αυτό που περιγράφουμε ως αρχαιότητα, ως κάτι που αποτελεί ένα αυτονόητο αγαθό, τμήμα της ίδιας της συγκρότησής μας ως έθνους, που πρέπει να ερευνηθεί, να προστατευθεί και να αναδειχθεί, συχνά παραβλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο η εικόνα και πρόσληψη της αρχαιότητας ήταν αποτέλεσμα μιας ιστορίας πολιτικών και ιδεολογικών διεργασιών που παρήγαγαν ουσιαστικά μια εκδοχή ιστορικού παρελθόντος και τη σχέση μιας κοινωνίας με τα μνημεία και υλικά χνάρια αυτού του παρελθόντος. Μια διεργασία που δεν ήταν γραμμική αλλά αντιφατική και συγκρουσιακή, εν τέλει διαφιλονικούμενη.