Χωρίς κλιματισμό

Θυμάμαι ένα γκάτζετ που με είχε συναρπάσει στα ’80ς. Ηταν ένας μικρός ανεμιστήρας που έπαιρνε ρεύμα από τον αναπτήρα του αυτοκινήτου. Τον τοποθετούσες με αυτοκόλλητο στο ταμπλό, έβαζες το καλώδιο στην υποδοχή και είχες δροσερό αέρα να σου έρχεται κατευθείαν στο πρόσωπο. Το ίδιο μοντέλο κυκλοφορούσε και σε έκδοση με μπαταρίες προκειμένου να το κουβαλάς μαζί σου όπου και αν πήγαινες. Και αν έφτιαχνες την πατέντα, μπορούσες να το τοποθετήσεις σε καπέλο τύπου τζόκεϊ, να δροσίζει το κεφάλι και να καθαρίζει το μέτωπο από τον ιδρώτα – τότε μας ενδιέφερε πιο πολύ το καθαρό κούτελο. Και πήγαινες σε συναυλίες σε εκείνα τα πρώτα χρόνια της Αλλαγής, τραγουδούσε ο Λάκης ο Χαλκιάς για τη φάμπρικα που δεν σταματά, δουλεύει νύχτα-μέρα και έβλεπες ένα κομμάτι του κοινού να αφήνει στην άκρη το χειροκρότημα γιατί ήταν με τον ανεμιστήρα στο χέρι. Συνέβαιναν βέβαια και ατυχήματα. Δεν ήταν μόνο οι χαλασμένες φράντζες, αλλά και μικροτραυματισμοί της μύτης από την περιστροφή του έλικα. Εγώ είχα αγοράσει δύο. Εναν για το αυτοκίνητο και έναν για την τσέπη. Και έχω κάνει οδικώς το Θεσσαλονίκη – Αθήνα, υπό συνθήκες καύσωνα, με ανοιχτά παράθυρα και τον ανεμιστήρα να γυρίζει, μέχρι που μου κάηκε κάπου στα Τέμπη.