Οι έντρομες δημοκρατίες

Το ερώτημα έχει πλέον καταστεί περίπου… υπαρξιακού επιπέδου: Υπάρχει ζωή μετά τον (κάθε) Ντράγκι; Φυσικά, είναι ρητορικό. Αλλά έτσι προκύπτει ένα άλλο, ακόμα πιο επώδυνο και πολύ πιο δύσκολο να απαντηθεί ερώτημα: Αφού προδήλως υπάρχει ζωή, τι είναι αυτό το κακό που έχει πάθει η Ευρώπη και τρέμει και τη σκιά της; Γιατί την πιάνει σύγκρυο κάθε φορά που ένας εκ των διαφόρων κατά καιρούς άνωθεν σωτήρων για τον α ή β λόγο τελικά πηγαίνει σπίτι του; Γιατί η Γηραιά Ηπειρος, που κάποτε βρισκόταν στην αιχμή της δημοκρατίας, σήμερα έχει πέσει εθελοντικά μάλιστα στα γόνατα και προσκυνά από μόνη της διαφόρους «πατερούληδες» που χωρίς αυτούς της κόβεται η ανάσα; Είναι δυνατόν; Και, όπως ήδη έγινε σαφές, δεν αφορά μόνο την Ιταλία, που μάλιστα αυτή τη στιγμή δείχνει μάλλον πιο ψύχραιμη από άλλες χώρες, που ανησυχούν σαν να τους έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι. Μα είμαστε καλά; Σε τι πρωτόγνωρη παραλυτική ανυπαρξία έχουμε βυθιστεί και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα; Τις πταίει;