Και με το μίσος περνά ο καιρός

Η φράση στον τίτλο είναι οι πρώτες λέξεις του βιβλίου του Μάνου Ελευθερίου «Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές». Ενα μυθιστόρημα εμπνευσμένο από την Ελένη Παπαδάκη και τη δολοφονία της τον Δεκέμβριο του 1944. Δολοφονία που υποκινήθηκε από το ΣΕΗ εκείνης της εποχής με «εκτελεστή» το ΚΚΕ (το οποίο ΚΚΕ, λίγες μέρες αργότερα, κατηγόρησε και εκτέλεσε τον δολοφόνο της κορυφαίας ηθοποιού «καπετάν Ορέστη», ως πράκτορα της Intelligence Service). Διότι αυτό που είχε σοκάρει πάνω απ’ όλα τον Ελευθερίου και τον έκανε να αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του στην αποκατάσταση της μνήμης της Παπαδάκη ήταν το μίσος από την πλευρά των ηθικών και φυσικών αυτουργών της δολοφονίας της, το μίσος, γενικά, ως κινητήρια δύναμη εκείνων των ημερών και, ειδικά, ως προσάναμμα για την «επίλυση» ιδεολογικών και προσωπικών διαφορών. Ετσι όπως το έχει πει και ο Τσέχοφ: «Η αγάπη, η φιλία και ο θαυμασμός δεν ενώνουν τους ανθρώπους τόσο όσο το κοινό μίσος για κάτι».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή