Η σχέση μου με την τεχνολογία είναι κάτι παραπάνω από καλή. Απέκτησα email πριν από τριάντα χρόνια και θεωρούμαι γκατζετάκιας με ψυχωτικά συμπτώματα. Εννοείται, λοιπόν, ότι οι κάρτες μου είναι όλες ενσωματωμένες στο κινητό. Επιλέγω την κάρτα που θα χρησιμοποιήσω, πατάω δύο φορές το κουμπί στο πλάι, αναγνώριση προσώπου και επαφή της συσκευής με το POS. Δεν κουβαλάω μαζί μου μετρητά και τις περισσότερες φορές είμαι χωρίς ταυτότητα και δίπλωμα. Εννοείται ότι τώρα θα τα ενσωματώσω και αυτά στο ψηφιακό πορτοφόλι. Μια χαρά. Δεν θα έλεγα το ίδιο πριν από έναν μήνα. Ημουν σε νυχτερινή έξοδο στο κέντρο πρωτευούσης που τράβηξε ως αργά, το μετρό είχε κλείσει. Σκόπευα μέσω της εφαρμογής ηλεκτρονικής τραπεζικής να κάνω ανάληψη από ΑΤΜ και να επιστρέψω στο σπίτι μου με ταξί. Ελα όμως που για, άγνωστο λόγο, η εφαρμογή δεν μου δούλευε. Σκέφτηκα να καλέσω ταξί μέσω εφαρμογής με χρέωση στην κάρτα. Ομως έμεινα από μπαταρία. Κάπως έτσι, ξέμεινα τις μικρές ώρες στο κέντρο, χωρίς λεφτά και με κλειστό το κινητό. Κάθισα σε ένα σκαλοπάτι και ξεκίνησα να βλαστημάω από τον Στιβ Τζομπς μέχρι την τράπεζα. Και τότε έγινε το θαύμα. Εμφανίστηκε μια γνωστή μου κυρία από την οποία έκανα τράκα ένα πενηντάρικο, πήρα ταξί και επέστρεψα σπίτι. Ο αναλογικός κόσμος με έβγαλε από τη δύσκολη θέση στην οποία με έβαλε ο ψηφιακός. Εννοείται ότι δεν έβαλα μυαλό, απλώς προσέχω περισσότερο τη φόρτιση του κινητού. Διότι πλέον ο κόσμος όλος είναι εκεί μέσα. Οι κάρτες, η ταυτότητα, το δίπλωμα, οι αναμνήσεις και οι φωτογραφίες, οι κωδικοί της τράπεζας, οι επαφές και οι σημειώσεις μου. Η ζωή μου όλη. Αποτυπωμένη ψηφιακά, αποθηκευμένη σε μία συσκευή, προστατευμένη από εξαψήφιο κωδικό. Η ζωή μας είναι στο κινητό και το κινητό είναι, σε μεγάλο βαθμό, η ζωή μας. Στο μέλλον, λένε, θα είναι μέσα μας. Σε φακούς επαφής, με ακουστικό στο αφτί και ένα τσιπάκι ραμμένο στο δάχτυλο. Θα ήθελα να το ζήσω. Για να κάνω επανεκκίνηση και να αισθάνομαι ότι κάνω και restart ως άνθρωπος.

Τα παλιά ΝΟΚΙΑ

Πολύ ωραία. Θα συγκληθεί η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής και μάλιστα έπειτα από πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού, προκειμένου να διερευνηθούν οι καταγγελίες του Νίκου Ανδρουλάκη για την απόπειρα παγίδευσης του τηλεφώνου του. Και; Θα μάθουμε τίποτα; Οχι. Απαντες θα καταδικάσουν το γεγονός, η κυβέρνηση θα πει ότι έχει δώσει την εντολή στις αρμόδιες υπηρεσίες να διερευνήσουν το θέμα, μπορεί να φωνάξουν και τον διοικητή της ΕΥΠ να πει δυο κουβέντες. Και, πράγματι, θα πάει ο διοικητής και θα πει ότι η υπηρεσία δεν έχει σχέση με τέτοια πράγματα, ορίστε μπορούμε να δούμε και τα τιμολόγια των αγορών της, προφανώς κάποια άλλα σκοτεινά ιδιωτικά συμφέροντα πήγαν να στήσουν τον Ανδρουλάκη. Και μετά θα πάνε για μπάνια ανασύροντας από τα ντουλάπια τα παλιά, καλά, ασφαλή ΝΟΚΙΑ με τα πλήκτρα.

Ο star της ημέρας

Ο Κυριάκος Πιερρακάκης δεν έχει να επιδείξει μεταρρυθμιστικό έργο με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Δεν πήγε, δηλαδή, σε κατά μέτωπο συγκρούσεις όπως η Νίκη Κεραμέως. Ομως είναι ο υπουργός που υπηρέτησε τον σκοπό και την ουσία της πολιτικής περισσότερο από κάθε άλλον: έκανε πιο εύκολη τη ζωή των πολιτών. Τόσο απλό, τόσο πολύτιμο και τόσο δύσκολο

Δεν είναι απολυτήριο

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάμαι ένα παλαιό στρατιωτικό ρητό που έλεγε ότι η άδεια δεν είναι απολυτήριο. Αυτό το έλεγαν οι παλιοί στους νεότερους που έφευγαν για άδεια και είχαν την τρέλα φαντάρου προς απόλυση. Ομως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Οταν φτάνει η στιγμή, βλέπεις μπροστά σου τις μέρες της άδειας σαν ένα πράσινο λιβάδι που φτάνει μέχρι το τέλος του ορίζοντα. Σήμερα αναχωρεί το μεγάλο γκρουπ των αδειούχων του Αυγούστου. Εχουν την ψευδαίσθηση ότι αφήνουν τα πάντα πίσω τους, όμως, δυστυχώς, τα σέρνουν μαζί τους, τουλάχιστον για τις πρώτες μέρες της άδειας. Θα επιστρέψουν και μέχρι να τινάξουν την άμμο από τα πόδια τους θα βρεθούν μπροστά σε έναν παράξενο και δύσκολο χειμώνα. Αλλά αυτή δεν είναι η ζωή που φτιάξαμε; Τους ακολουθώ και εγώ! Τα λέμε πάλι στις 22 Αυγούστου!