Πριν από λίγες ημέρες, ένας δικτάτορας από εκείνους που δεν είμαστε (ακόμα) πρόθυμοι να δεχθούμε πίσω στη διεθνή «οικογένεια», ίσως γιατί δεν σφαγίασε σε κοινή θέα έναν αλλά χιλιάδες, ίσως γιατί δεν διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον πλανήτη ούτε είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός αργού στον κόσμο, ο Μπασάρ αλ-Ασαντ, επισκέφθηκε το Χαλέπι για πρώτη φορά μετά την ανακατάκτηση αυτού του αλλοτινού προπυργίου των ανταρτών, το 2016. Συνοδευόταν από τη σύζυγο και τα τρία παιδιά του, έκανε μάλιστα και μια σύντομη στάση στο Μέγα Τέμενος των Ομεϋαδών, ο εμβληματικός μιναρές του οποίου, στόχος κυβερνητικού βομβαρδισμού το 2013, κείται πάντα μέσα στα συντρίμμια. Γιατί το καθεστώς κινείται πολύ επιλεκτικά όσον αφορά την ανοικοδόμηση της Συρίας, δεν αγγίζει τις περιοχές που κάποτε εξεγέρθηκαν, αφήνει εκεί τα ερείπια αφενός να θυμίζουν το κόστος της εναντίωσης στον τύραννο, αφετέρου να αποθαρρύνουν μία επιστροφή προσφύγων δυνητικά αντικαθεστωτικών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή