Ολα τα καλοκαίρια του εξήντα είναι στις αναμνήσεις μου ίδια κι απαράλλαχτα: Ατέλειωτες μοναχικές ώρες στα σκαλοπάτια της πατρικής μονοκατοικίας μέχρι να βραδιάσει και να επιστρέψει η μητέρα μου από τη δουλειά της. Οι περισσότεροι συμμαθητές μου, μετά τις δέκα Ιουνίου, φεύγουν για τα χωριά τους. Εγώ δεν έχω χωριό. Περιμένω όμως τον Αύγουστο που ο παππούς και η γιαγιά μου θα πάνε για θερμά λουτρά στην Αιδηψό. Συνήθως με παίρνουν μαζί τους, «μασκότ των λουτροπόλεων». Ο προορισμός δεν με ενθουσιάζει και τόσο, όσο ο διάπλους του Ευβοϊκού. Αρκεί να περάσω θάλασσα κι ας είναι μονάχα η ελάχιστη διαδρομή από την αγροτική πολίχνη της Αρκίτσας στην κοσμική λουτρόπολη της Εύβοιας, με το κλασικό φέρι της γραμμής. Τα φέρι μποτ «Παυσανίας» και «Αίας» πηγαινοέρχονται με χάρη στα θολά νερά του κόλπου και σου δίνουν την ψευδαίσθηση ενός ταξιδιού σε ασιατικές λιμνοθάλασσες. Οπως για παράδειγμα στο δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ, όπου οι κίτρινοι, ως «κόκκινοι», πολεμούν τους άλλους κίτρινους που υποστηρίζουν οι Αμερικανοί. Τουλάχιστον αυτό μεταδίδει συχνά – πυκνά το ραδιόφωνο του ΕΙΡ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή