Στη λογοτεχνία των νεότερων χρόνων, ιδιαίτερα εκείνη που εσωκλείει την ταραχώδη περίοδο από τις παραμονές του Ελληνοϊταλικού Πολέμου έως και τις αρχές της δεκαετίας του 1950, το ηθογραφικό στοιχείο ήταν κυρίαρχο. Οι πολιτικές κατευθύνσεις επίσης σαφείς και πλαισιωμένες από ιδεολογικοκομματικό κέλυφος ώστε να μην υπάρχουν αμφιβολίες. Εξαιρούνται βεβαίως τα μεγάλα έργα του Αρη Αλεξάνδρου, του Αντρέα Φραγκιά, του Γ. Μανούσακα, του Γ. Μπεράτη κ.ά. Ομως το ποικιλόμορφο στίγμα της γυναίκας ως κομβικό πρόσωπο μέσα στο κοινωνικό πλέγμα, αλλά και ως παλίμψηστο συναισθημάτων, βρίσκεται στην ημιφωτισμένη ζώνη του μυθοπλαστικού βλέμματος των τότε συγγραφέων, αλλά και των νεότερων. Εδώ ο συγγραφέας του «Δέκα πόντους μαύρο χιόνι» έρχεται να κάνει τη διαφορά, τουλάχιστον από τους πιο σύγχρονους, μπολιάζοντας την ηθογραφική τοιχογραφία με τις υποσυνείδητες, ασφυκτικές ταλαντώσεις των πρωταγωνιστών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή