Την περασμένη Τρίτη (26 Ιουλίου) συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την αποδημία της Τζένης Καρέζη και δεν μπορεί κανείς να πιστέψει τόσο βαθύ χρόνο απουσίας, ενώ, τουλάχιστον σε μια παλιότερη γενιά ελλήνων θεατών και λόγω, βέβαια, των συχνών προβολών των φιλμ που η έξοχη εκείνη θεατρίνα μας χάρισε, κάνει συνεχώς την παρουσία της ευεργετική. Διότι, κακά τα ψέματα, μετά τον θάνατο της Μελίνας, της Αλίκης, της Τζένης, του Αλεξανδράκη, του Παπαμιχαήλ, του Φούντα (όλοι τους υπήρξαν μαθητές της δραματικής σχολής του Δημήτρη Ροντήρη), δεν μιλάμε πια για σταρ ούτε στο θέατρο, ούτε στη μεγάλη οθόνη, πολύ περισσότερο στην τηλεόραση. Μόνο που στην Ελλάδα ο όρος «σταρ» δεν είχε τα γνωρίσματα του είδους που μας κληροδότησε το Χόλιγουντ. Στην Αμερική «σταρ» ήταν μια κατασκευή του συστήματος με χαρακτηριστικά τέτοια, ώστε να συγκινούν και να ψαρεύουν σε ειδικά στρώματα των θεατών. Ακόμη και στην Αμερική υπήρχαν οι ηθοποιοί που προέρχονταν από τη σκηνή, ανάμεσά τους ο Ορσον Γουέλς, η Κάθριν Χέπμπορν, ακόμη και ο Μάρλον Μπράντο (μαθητής του δικού μας, από τη Μικρασία, Ελία Καζάν, μεγάλου πρώτιστα σκηνοθέτη του θεάτρου και μετά του κινηματογράφου).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή