Στέκομαι στη σελίδα 97 και προβάρω διαρκώς την εξωλεκτική πατρική αποδοκιμασία προς τον υιό, έτσι όπως περιγράφεται σ’ αυτό το σημείο του βιβλίου: «Ανασηκώνει πάνω κάτω τα φρύδια υπερβολικά και ταυτόχρονα κουνάει το χέρι χαμηλά, δίπλα στην τσέπη του παντελονιού, μην το δουν οι άλλοι». Ανυπόφορο. Πραγματικά ανυπόφορο κι όμως το επαναλαμβάνω ξανά και ξανά, πολλές μέρες αφότου έχω ολοκληρώσει την ανάγνωση γιατί, για να μπεις στο νόημα και να καταλάβεις, δεν αρκεί η αναγνωστική, πρέπει να υπάρχει και η σωματική εμπειρία, η μίμησή της έστω. Οση ώρα μού κρατάει αυτή η πρόβα, παγώνει το αίμα μου και φοβάμαι τον εαυτό μου τον ίδιο. Γιατί η κίνηση από μόνη της αρκεί, δεν χρειάζεται η πρόθεση. Ενας μπεκετικός εφιάλτης χωρίς λόγια, σαν κι αυτόν, κυνηγάει τον μικρό Απόστολο Δοξιάδη, του παίρνει από τα χέρια τα βραβεία, τα μπράβο και τα ζήτω, όσα του προσφέρει κατά διαστήματα η ζωή για να τον ρίξει, πτωχευμένο πια και ακρωτηριασμένο, με το μόνο που ολοκληρώνεται μέσα του να είναι το αίσθημα του ανολοκλήρωτου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή