«Πού να βρω την ψυχή μου, το τετράφυλλο δάκρυ»*

Για όποιον θα ήθελε με συνοπτικό τρόπο να αντιληφθεί τις σχέσεις λογοτεχνίας και ψυχιατρικής δεν θα είχε παρά να θυμηθεί κάτι, αν όχι, παγκοσμίως, τουλάχιστον πανευρωπαϊκώς γνωστό, τη δεξαμενή που υπήρξε για τον Ζίγκμουντ Φρόιντ ο μέγας ρώσος συγγραφέας Φιόντορ Ντοστογέφσκι ώστε χάρις στη μελέτη ενός μεγάλου αριθμού ηρώων του να κωδικοποιήσει τα συμπεράσματά του πάνω στην ψυχιατρική ανατομία των ανθρώπων. Ασχετα αν η ίδια η ανθρωπότητα, από αρχαιοτάτων χρόνων, παρά τα σκωπτικά σχόλια που επισύρει ένας «κατά Χριστόν σαλός», ή «ο τρελός του χωριού» μοιάζει η ύπαρξη της «τρέλας» να την ειδοποιεί για κάτι πολύ βαθύτερο σε σχέση με μια «πνευματική διαταραχή» ώστε τελικά να της προκαλείται μια ιδιότυπη μορφή σεβασμού και θαυμασμού ακόμη γι’ αυτού του είδους την «παρέκκλιση».