Στην αρχή των διακοπών

Ηταν αυτό το Σάββατο, το τελευταίο του Ιουλίου, όταν πέρυσι πετύχαμε τον μεσόκοπο άνθρωπό μας, σε μπλε καρέκλα παραλίας, να λύνει σταυρόλεξο και να πέφτει σε έναν ρηχό, απαλό ύπνο αναζητώντας το όνομα κάποιου αρχαίου βασιλιά. Και τώρα, έναν χρόνο μετά, λες και παρακολουθούμε τη συνέχεια της ίδιας σκηνής, τον συναντάμε ακριβώς στο ίδιο σημείο, κάτω από την ομπρέλα. Εχει δίπλα του πλαστικό ποτήρι με χάρτινο καλαμάκι και φρέντο εσπρέσο με ζαχαρίνη. Υποτίθεται ότι προσέχει τη σιλουέτα του, χωρίς ζάχαρη, πλην όμως τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία της κοιλιάς προς την άμμο. Η αλήθεια είναι ότι κάποτε η εμφάνιση στην παραλία αποτελούσε δοκιμασία. Ενστικτωδώς συνέκρινε το δικό του καλούπι με τα νεότερα μοντέλα. Ομως από μία ηλικία και μετά, την οποία δεν μπορεί να προσδιορίσει τώρα, αυτό σταμάτησε να τον νοιάζει. Και κατάλαβε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο απελευθερωτικό από κάτι εξηντάρηδες και βάλε, που στέκονται όρθιοι στην αμμουδιά, βάζουν τα χέρια στη μέση και η κοιλιά σχηματίζει τον δικό της ίσκιο. Εχουν σπάσει δεσμά αυτοί οι άνθρωποι, μην τους κοιτάζεις έτσι στο χαλαρό. Που λέτε, υπάρχουν δύο τρόποι για να στοχαστείς στην παραλία. Ο ένας είναι να κοιτάζεις προς τη θάλασσα, στο βάθος του ορίζοντα. Να ταξιδεύει το βλέμμα χωρίς να πηγαίνει πουθενά. Και ο άλλος είναι να σκάβεις αμήχανα στην άμμο, όπως ο σκύλος που θάβει κόκκαλο. Αυτό κάνει τώρα και ο άνθρωπός μας. Σκάβει με το δεξί χέρι και πότε πότε κάνει τη χούφτα του κλεψύδρα, αφήνοντας την άμμο να τρέξει μέσα από την ημίκλειστη γροθιά. Ενστικτωδώς όλοι αντιλαμβάνονται τον συμβολισμό αυτής της κίνησης. Στην άμμο βλέπεις τη ζωή που φεύγει, τον χρόνο που γίνεται μια κουρτίνα φτιαγμένη από μέρες. Ας πάει στο διάολο. Δεν είναι σκέψεις αυτές για να κάνεις στις διακοπές.