Τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου. Βιαστικοί απολογισμοί ανάμεσα σε ξεσκαρτάρισμα εκκρεμοτήτων. Το καταπιεστικό ερώτημα. «Πού θα πας διακοπές;». Κι αν δεν έχεις κάτι να διακόψεις; Κι αν δεν θέλεις να διακόψεις, γιατί δεν υπάρχει τίποτα που πραγματικά σε συναρπάζει; Το σωστό ερώτημα δεν είναι πού, αλλά με ποιον. Πάντα αυτό ήταν, πάντα αυτό θα είναι. Θα πας με αυτούς που θέλεις; Τι στράβωσε; Μήπως είναι καλύτερα; Σκέψεις ξανά, φτιάχνοντας πρόγραμμα. Ποιους θέλεις να δεις λίγο πριν φύγεις για διακοπές; «Ναι, βέβαια, θα βρεθούμε. Εγώ φεύγω Κυριακή, αλλά ξέρεις έχουν μαζευτεί όλες οι δουλειές τώρα που τελείωσε η σεζόν και δεν ξέρω αν θα προλάβω, θα το προσπαθήσω, σ’ το υπόσχομαι, θα σε πάρω». Το κλασικό white lie. Ξέρεις ότι δεν θα πάρεις. Κατά βάθος το ξέρει και αυτός που σ’ το ζήτησε. Γνωρίζετε και οι δύο πως πάντα βρίσκεις χρόνο για να δεις αυτούς που πραγματικά θέλεις, πάντα βρίσκεις χρόνο για να κάνεις αυτό που πραγματικά σε νοιάζει. Αναδιοργανώνεις το πρόγραμμά σου, ακυρώνεις κάτι άλλο, πιέζεσαι, χάνεις ώρες ύπνου. Πάνε χρόνια που έχουμε τσακωθεί με τον ύπνο έτσι κι αλλιώς. Εσύ ποια εικόνα φέρνεις στο μυαλό το βράδυ λίγο πριν κλείσεις τα μάτια; Η φίλη μου γελάει, «έλα τώρα, δεν υπάρχει η δικαιολογία έχω πολλή δουλειά. Οταν θέλεις χρόνο τον δημιουργείς, εμείς δηλαδή γιατί πάντα βρίσκουμε χρόνο; Εμένα αν μου πει μόνο τότε μπορώ, θα του πω, ναι, ναι, κανένα πρόβλημα, είχα δουλειά, αλλά παραιτούμαι κι έρχομαι».

Αναλύουμε με junk food το αγαπημένο μας θέμα. Πόσοι θα πάνε φέτος διακοπές εκεί που πραγματικά θέλουν; Λάθος. Είπαμε, το θέμα είναι το με ποιον, όχι το πού. Γιατί η ζωή είχε άλλα σχέδια; Η ζωή ή εσύ; Σκέψεις πάνω σε έναν καναπέ. Αναμνήσεις, σκρολάρισμα σε φωτογραφίες. Ξαφνικά νιώθεις την ανάγκη να δεις κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους λίγο πριν φύγεις. Με μια έντονη επιθυμία σαν να πρόκειται να μην τους ξαναδείς. Ποιοι θα σου λείψουν; Ανυπομονείς να πας να τους συναντήσεις; Τελευταία μέρα πριν από την άδεια, τελευταία ματιά στο γραφείο κλείνοντας την πόρτα. Ωραία ήταν και φέτος. Νιώθεις ότι θα σου λείψει η δουλειά κι ας ξέρεις πως όταν θα πρέπει να γυρίσεις θα σκέφτεσαι σαν μαθητής «δεν θέλω να πάω σχολείο». «Πού θα πας διακοπές εσύ;». «Κάπου εδώ κοντά, πάσχει από άνοια η μαμά μου και πρέπει να είμαστε κοντά αν χρειαστεί κάτι» μου λέει. Διαπιστώνεις και πάλι πως δεν έχεις ιδέα τι περνούν οι άνθρωποι γύρω σου.

Τι κρύβει κάθε σπίτι ή αν για παράδειγμα υπάρχουν λεφτά για διακοπές. Πασάρεις τα γνωστά καταπιεστικά ρεπορτάζ: «Αδειάζει η πόλη, με 100% πληρότητα αναχωρούν τα πλοία, γέμισαν οι δημοφιλείς προορισμοί». Πάντα η ίδια σκέψη την ώρα που γράφω δελτίο. Προσοχή στις διατυπώσεις! Να μην αποτελέσουν μία ακόμα πηγή θλίψης ή δυσάρεστων συζητήσεων σε ένα σπίτι: «Βλέπεις; Ολοι πάνε διακοπές εκτός από εμάς».

Βαθιά ανάσα λίγο πριν από το τέλος μιας ακόµα δύσκολης χρονιάς. Κι όµως. Ωραία ήταν και φέτος. Εκανες όσα σχεδίαζες; Του χρόνου θα είναι αλλιώς, έτσι δεν είναι; Ακόμα καλύτερα. Σ’ το υπόσχομαι. Το έχουμε πει. Στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Κι αν δεν πάνε, δεν είναι το τέλος.