Στα άγρια και αφιλόξενα νερά της Σαβάνα, στις ακτές της Τζόρτζια, 500 χιλιόμετρα έξω από την Ατλάντα, ο γιος του ανέμου Νίκος Κακλαμανάκης δάμαζε τα κύματα, σαν σήμερα στις 30 Ιουλίου του 1996, και κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο στην ιστιοσανίδα (Μιστράλ) γράφοντας την προσωπική του σελίδα θριάμβου.

«Ηταν οι πιο δύσκολοι αγώνες που πήρα μέρος, ταλαιπωρήθηκα τόσες ώρες κάτω από τον ήλιο, κάποιες ημέρες δεν είχα σκάφος. Κάποιες άλλες φορές αναγκάστηκα να κάνω τον μηχανικό με τα τόσα προβλήματα που είχα.

Σήμερα όμως γιορτάζουμε. Θέλω να μοιραστώ αυτό το μετάλλιο με όλους όσοι με βοήθησαν και πίστεψαν σε μένα, και είναι πολλοί αυτοί, θέλω να το μοιραστώ με όλους τους Ελληνες», δήλωσε συγκινημένος μετά τον θρίαμβό του ενώ παρέμεινε σεμνός και ταπεινός προσθέτοντας: «Δεν ψήλωσα, είμαι ο ίδιος που ήμουν και πριν από τη νίκη, απλά είμαι περήφανος για την Ελλάδα και για τη χαρά που έδωσα στην οικογένειά μου και στους συμπατριώτες μου».

Ενας μεγάλος μαχητής όχι μόνο στο νερό αλλά και εκτός αυτού καθώς σε όλη του σχεδόν την καριέρα δεν δίσταζε να καταγγέλλει πράγματα που διαπίστωνε στον χώρο που αγαπούσε, την ιστιοπλοΐα, και όχι μόνο.

«Η θάλασσα είναι κάθαρση για μένα. Το νερό ξεπλένει τα πάντα από πάνω μου. Ακόμη και τις “βδέλλες” που κολλούν πάνω μου στη στεριά και δεν με αφήνουν να ησυχάσω», είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του στο «ΒΗΜΑ», το 1998, δείχνοντας ακριβώς το πώς νιώθει, αλλά πάντα προσπαθούσε να ξεπερνά τις αντιξοότητες μέσα από την προσπάθειά του στους αγώνες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι έναν χρόνο μετά, στην πρώτη επέτειο του χρυσού μεταλλίου των Ολυμπιακών Αγώνων, στις 30 Ιουλίου του 1997, ο Νικόλας Κακλαμανάκης επέλεξε να ξεκινήσει από το Σούνιο και να φτάσει μέχρι το Ηράκλειο με την ιστιοσανίδα του (μια απόσταση 200 ναυτικών μιλίων) με μοναδικό σκοπό να διαφημίσει την Ελλάδα στηρίζοντας την υποψηφιότητα για τους αγώνες του 2004, τους οποίους και πήρε η Ελλάδα λίγο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους.

Ο Κακλαμανάκης κατέκτησε στην Αθήνα το δεύτερο (ασημένιο αυτή τη φορά) ολυμπιακό μετάλλιο της καριέρας του, ενώ είχε την τιμή να είναι ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος που άναψε τον βωμό στην τελετή έναρξης στο Ολυμπιακό Στάδιο έχοντας πάρει την τελευταία στιγμή τη θέση του Κώστα Κεντέρη που μαζί με την Κατερίνα Θάνου είχαν αποκλειστεί από τη ΔΟΕ.