Με βλέπω να πετάω χωρίς φτερά απλά κουνώντας τα χέρια μου πάνω από συνοικίες και να το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό, με βλέπω να ξεχνάω τις νότες μου μέσα σε έναν κατάμεστο χώρο συναυλιών, με βλέπω να ξαναζώ στην όαση της Μουσικής Ακαδημίας στην Ουαλία τα φοιτητικά μου χρόνια, με βλέπω σε σκοτεινά φλερτ σε σκοτεινούς θαλάμους με πύρινα μάτια, έντονες ενοχές κι ανεκπλήρωτα φιλιά…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή