Ενα από τα πράγματα που μίσησα όσο τίποτε στη δημοσιογραφική μου καριέρα είναι οι «νεκρολογίες». Αυτή η τάση που καταλαμβάνει τους συναδέλφους μου και τους πολιτικούς, κάθε φορά που αποχωρεί για το «επέκεινα» κάποια σημαντική προσωπικότητα με την οποία συμπορεύθηκαν, γνώρισαν, παρακολούθησαν, απέκτησαν σχέσεις, να επιχειρούν να την αγιογραφήσουν. Προσπάθεια που στο τέλος, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, καταντάει καρικατούρα, προκαλεί θυμηδία και είναι σίγουρο ότι αν μπορούσε ο «αγιογραφούμενος» θα κατήγγελλε από μόνος του τους «αγιογράφους» και τη σπουδή τους πάνω στην προσωπικότητά του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή