Αντιπαράθεση

Σε ένα ιδανικό πολιτικό σύστημα τα κόμματα δεν θα τσακώνονταν για τις γυναικοκτονίες. Θα αντάλλασσαν απόψεις για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του κοινωνικού φαινομένου που απειλεί να μετατρέψει μια ευρωπαϊκή χώρα σε μεξικάνικη επαρχία. Ενδεχομένως σε υψηλούς τόνους. Αλλά πρώτα θα είχαν συμφωνήσει ότι η ματωμένη λίστα που όλο και μεγαλώνει δεν αφορά μόνο μια κυβέρνηση που δεν κατοχυρώνει νομικά τον όρο «γυναικοκτονία» ή μια αντιπολίτευση που φωνάζει «φτάνει πια». Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, βέβαια, απέχει πολύ απ’ το να χαρακτηριστεί ιδεατό. Ετσι, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητά την αποπομπή της υφυπουργού Εργασίας επειδή είπε ότι υπάρχει έξαρση στις καταγγελίες βίας γενικά, όχι στις δολοφονίες με έμφυλη διάσταση. Και το κυβερνών απαντά στον πολιτικό του αντίπαλο με κατηγορίες για «τακτική εργαλειοποίησης του ανθρώπινου πόνου», διατυπώνοντας παράλληλα απορίες τύπου «γιατί όταν ήταν στην κυβέρνηση αντί για αυστηροποίηση θέσπισε και ως εναλλακτική ποινή την πρόσκαιρη κάθειρξη;». Οι χειρισμοί οποιασδήποτε ατζέντας πολιτικής αντιπαράθεσης περιλαμβάνει δολοφονημένους ανθρώπους, όμως, προϋποθέτουν κόμματα έτοιμα να απαρνηθούν τον μικροκομματικό τους εαυτό.