Μεγάλος δάσκαλος και σπάνιος φίλος

Το όνειρο κάθε δημοσιογράφου που έμπαινε στο επάγγελμα διαχρονικά αλλά πολύ περισσότερο τη δεκαετία του ’80 ήταν να καταφέρει με κάποιον τρόπο να βρεθεί στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη. Ηταν τέτοιος ο μύθος που συνόδευε τον συγκεκριμένο εκδοτικό οργανισμό που κάθε φιλόδοξος νέος ή και μεγαλύτερος ήθελε να βάλει στο βιογραφικό του έστω ένα πέρασμα από τη Χρήστου Λαδά. Μετά το 1983 που ο Σταύρος Ψυχάρης αναλαμβάνει διευθυντής του «Βήματος» προσπερνώντας την παλιά φρουρά της εποχής η συγκεκριμένη εφημερίδα αποκτά σταδιακά μια αίγλη και δύναμη που υπερβαίνει τη λογική και το μέτρο. Ο φιλόδοξος νέος και σε ηλικία τότε διευθυντής είναι ο άνθρωπος που αλλάζει τα δεδομένα για το σύνολο του Τύπου. Μεταμορφώνει το μοντέλο εκδοτικά και επιχειρηματικά. Δίνει οικονομική ευρωστία στην εταιρεία και εξασφαλίζει πόρους για τις τεράστιες επενδύσεις που θα ακολουθήσουν. Σε μία δεκαετία μεγαλώνει τόσο που δεν χωράει στα γραφεία της Χρήστου Λαδά και τα γειτονικά κτίρια που στο μεταξύ αγοράζει ή μισθώνει. Με την εισαγωγή στο Χρηματιστήριο η ρευστότητα εκτοξεύεται και η σπατάλη σε όλα μοιάζει φυσιολογική. Τα νέα γραφεία-κόσμημα στη Μιχαλακοπούλου, που ολοκληρώνονται λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, βρίσκουν τον ΔΟΛ σε μέρες δόξας. Ολο αυτό το μεγαλόπνοο σχέδιο του Ψυχάρη ολοκληρώνεται προκαλώντας ενίοτε και τον φθόνο εχθρών τε και φίλων. Ο ίδιος ως φιλόδοξος και  δυναμικός άνθρωπος βλέπει τα μεγαλεία αλλά δεν προβλέπει τις δυσκολίες. Γενναίος και αυστηρός, μπορεί να έγινε και αφεντικό του μαγαζιού αλλά ποτέ δεν ξέχασε ότι ήταν δημοσιογράφος (ίσως ο καλύτερος της γενιάς του) και αυτό το χαρακτηριστικό του κυριαρχούσε σε όλες τις επιλογές του.