Ο εφιάλτης της έμφυλης βίας επιστρέφει

Μέχρι στιγμής, το φετινό καλοκαίρι δεν μοιάζει να διαφέρει σε τίποτα από το περσινό, ως προς τη συχνότητα και τη βιαιότητα των γυναικοκτονιών που καταγράφονται στην Ελλάδα καθώς επίσης και τον παραλογισμό που συνοδεύουν τις επιμέρους λεπτομέρειες της κάθε νέας υπόθεσης που έρχεται στην επιφάνεια της δημόσιας σφαίρας σαν ένα τετελεσμένο δράμα με στοιχεία μιμητισμού ή τουλάχιστον παρόμοιας κουλτούρας και ψυχοπαθολογίας από πλευράς δράστη. Μία εβδομάδα που χώρεσε, μέσα σε ένα μόνο 48ωρο, τρεις γυναικοκτονίες, φτάνει στο τέλος της, το 2021 έριξε αυλαία με τη σφραγίδα αίματος 17 δολοφονημένων γυναικών από τον – πρώην ή νυν – σύντροφό τους, η νέα χρονιά ήδη μετρά μία γυναίκα τον μήνα νεκρή και, ως φαίνεται, κανένα μέτρο προστασίας και καμία καμπάνια ευαισθητοποίησης δεν είναι σε θέση να προστατεύσει τα επόμενα θύματα. Τίποτα, ίσως, πέρα από το ένστικτο επιβίωσης που υπάρχει βαθιά μέσα στον πυρήνα του κάθε ατόμου και είναι το μόνο ικανό (έως ότου αλλάξει κάτι δραστικά στις αντιλήψεις της κοινωνίας και στο πλέγμα δομών στήριξης για τα θύματα έμφυλης βίας) να σώσει την επόμενη γυναίκα από τον επερχόμενο κίνδυνο, που τις περισσότερες φορές αφορά εχθρό εντός των πυλών, ο οποίος συνήθως κοιμάται σε απόσταση αναπνοής από το υποψήφιο θύμα του.