Δεν μπορούσα να καταλάβω τι νόημα έβρισκαν οι μεγάλοι σε εκείνα τα ατελείωτα πάνω-κάτω στη Λεωφόρο της 21ης Ιουνίου τα βράδια του καλοκαιριού. Λεωφόρο την είπανε μετά βέβαια, τότε ίσως και να μην υπήρχε και η λέξη, αφού λεωφορεία δεν χρειάζονταν για να μετακινηθεί κανείς μέσα στο Κιλκίς. Ηταν απλώς ο κεντρικός δρόμος της Αγοράς. Το κέντρο τότε το λέγαμε η Αγορά, και η Αγορά ήταν η 21ης Ιουνίου. Εκεί γινότανε και η Βόλτα. Αυτά δηλαδή τα χωρίς νόημα σουλάτσα. Και δε λέγανε πάμε βόλτα, αλλά πάμε σ τ η  Βόλτα. Συνήθως ήταν ο μικροαστικός πληθυσμός της πόλης με τα καλά τους. Δημόσιοι υπάλληλοι και μικροεπιχειρηματίες αγκαζέ με τις συμβίες τους και τα παιδάκια τους που συμπορεύονταν νυσταλέα, αρνούμενα να δουν, όπως κι εγώ, κάποιο νόημα σε αυτό το ανεβοκατέβασμα με βήμα επιταφίου, όπου όλοι χαιρετούσαν όλους κουνώντας το κεφάλι – σαν αυτά τα ταλαντευόμενα σκυλάκια που κρεμάνε στο παρμπρίζ – και συνέχιζαν για να πάρουν πάλι τη διαδρομή αντίστροφα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή