Οι σκληρές εξετάσεις και η ακαλλιέργητη δοκιμασία

Αυτές τις μέρες γίνεται πανζουρλισμός με συνεχείς αναρτήσεις-διακηρύξεις και δημοσιεύματα στον Τύπο, για τα παιδιά που πέρασαν σε ΑΕΙ, πρώτευσαν ή αποφοίτησαν. Πολλοί γονείς θεωρούν ότι το να ανακοινώσουν «σοσιαλμιντιακά» την επιτυχία του παιδιού αποτελεί και μια μορφή επιβράβευσης. Στην πραγματικότητα μάλλον αποτελεί μια περικύκλωση σε μια υποχρεωτική εξεταστική αποδοτικότητα, η οποία ταυτίζεται (απλοϊκά και αντιπαιδαγωγικά) με την επιτυχία. Θα πρέπει στο διηνεκές, τα παιδιά, να αποδίδουν για να ανταποκριθούν στην ισχυρή προσδοκία γονιών και κοινωνικού περίγυρου. Θα πρέπει να αποσβένουν ψυχικά τις πιέσεις για επίδοση, τις φυσικές αντιζηλίες, θα πρέπει να απολογούνται (μόνα και αβοήθητα) για μια πιθανή, περιστασιακή αποτυχία. Ενα σιδερένιο υπερεγώ καταστρέφει την πιο δυνατή πλευρά της μάθησης που είναι η χαρά, η απόλαυση, η έρευνα από περιέργεια. Αυτό το στοιχείο που προσανατολίζει και καθοδηγεί μαθησιακά στην περιζήτητη πρωτοτυπία, στην εξαίσια ιδιοτυπία.