Η αυλαία της άνοιξε το περσινό καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη. Από εκεί περιόδευσε σε όλη την Ελλάδα, κερδίζοντας το χειροκρότημα του κοινού. Το πιο σημαντικό της ραντεβού μαζί του, ωστόσο, αναβλήθηκε. Λόγω των εκτεταμένων πυρκαγιών ακυρώθηκαν οι παραστάσεις της στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, οι οποίες πλέον έχουν προγραμματιστεί για την ερχόμενη Παρασκευή και Σάββατο 12 και 13 Αυγούστου. Ετσι, η «Ελένη» του Ευριπίδη, η δεύτερη μεγάλη θερινή παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, θα καταφέρει να ολοκληρώσει τον κύκλο της, με την Εμιλυ Κολιανδρή στον ομώνυμο ρόλο κι έναν 25μελή θίασο.

«Η συνάντηση με τον θίασο και όλους τους συντελεστές μετά από έναν χρόνο έδειξε ότι η παράσταση είχε έναν πολύ ενδιαφέροντα χρόνο επώασης! Από το πρώτο κιόλας πέρασμα η αίσθηση όλων ήταν ότι η παράσταση ήταν εκεί και μάλιστα πιο μεστή και με έναν τρόπο πιο ουσιαστική. Προσωπικά το ζητούμενο της ισορροπίας ανάμεσα στο δράμα και στην κωμωδία, ανάμεσα στην ελαφράδα και στην επικινδυνότητα, γίνεται πια πολύ πιο οργανικά και στέρεα. Αλλωστε για έναν ηθοποιό είναι μεγάλο δώρο να καταπιαστεί με έναν ρόλο που υπό τις οδηγίες του Βασίλη εμπεριέχει όλα τα είδη θεάτρου και μάλιστα με μια εντελώς απενοχοποιημένη εναλλαγή» αναφέρει η Εμιλυ Κολιανδρή μιλώντας στο «ΝΣυν».

Με τη συγκεκριμένη παράσταση, η ίδια πρόκειται να κάνει το πρωταγωνιστικό της ντεμπούτο στην Επίδαυρο, ερμηνεύοντας μια ηρωίδα που αποτέλεσε ένα αέναο ερωτηματικό. «Νιώθω πολύ τυχερή που έστω και αργά συνάντησα τον Βασίλη Παπαβασιλείου. Η ματιά του, το γούστο του, το μυαλό του, η ελευθερία του είναι ένα δώρο για κάθε ηθοποιό. Οσο λοιπόν νιώθω άγχος και δέος στην ιδέα της Επιδαύρου άλλο τόσο νιώθω μια ανελέητη χαρά που θα ζήσω αυτή την εμπειρία αυτής της παράστασης σε αυτό το θέατρο. Οπως λέει κι ο Βασίλης, η Επίδαυρος είναι άλλη μία πιάτσα. Δεν το εννοεί βέβαια, αλλά είναι πολύ απελευθερωτικό να σ’ το λέει ο σκηνοθέτης» δηλώνει η ηθοποιός και συμπληρώνει: «Η Ελένη είναι ένα πρόσωπο που σύμφωνα με τον Ευριπίδη δεν πήγε ποτέ στην Τροία και ως εκ τούτου δεν είναι υπεύθυνη για όσα της καταλογίζουν. Είναι ένα σύμβολο που στους αιώνες θα μας υπενθυμίζει ότι οι άνθρωποι έχουν πάντα την ανάγκη ενός προσχήματος που θα εξωραΐζει τα εγκλήματά τους. Η δική μου Ελένη είναι ένα κράμα γοητείας, αφέλειας, μυστηρίου, πονηριάς, απαλλαγμένη από βαρίδια του παρελθόντος και από οποιαδήποτε αίσθηση σοβαροφάνειας, στα όρια της βλακείας, αυτής της γοητευτικής βλακείας που μπορεί να συγκινήσει και να τέρψει ταυτόχρονα. Τουλάχιστον αυτό θα ήθελα να είναι η Ελένη. Αλλωστε όπως λέει και ο Βασίλης, η “Ελένη” είναι μια τραγωδία των παρακατιανών ηρώων».

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου, διαβάζοντας την τραγωδία του Ευρυπίδη, έστησε μια παράσταση συνόλου που ισορροπεί ανάμεσα στον λυρισμό και την ιλαρή διάθεση, η οποία διατρέχει το έργο. «Ο Ευριπίδης σε αυτή την αντιτραγική τραγωδία συνομιλεί ευθαρσώς με τον Αριστοφάνη. Παρά τις μεγάλες κωμικές στιγμές του έργου και ίσως και λόγω αυτών προβάλλεται ο αντιπολεμικός χαρακτήρας του έργου, η διαφορά ανάμεσα στο είναι και στο φαίνεσαι, η ματαιότητα, το παράλογο του πολέμου και η γελοιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης που παραμένει αναλλοίωτη στους αιώνες των αιώνων» υπογραμμίζει η Εμιλυ Κολιανδρή.

ΓΙΟΡΤΗ ΕΙΡΗΝΗΣ. Φιλοδοξία της ίδιας όσο και των συντελεστών της παραγωγής είναι σε κάθε θέατρο που ανεβαίνει το έργο να γίνεται, με αφορμή τους στίχους του Ευρυπίδη. μια πολύχρωμη γιορτή ειρήνης, ένα γοητευτικό παιχνίδι αντίθεσης ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, καταδεικνύοντας με συγκίνηση και χιούμορ τη ματαιότητα του πολέμου. Αλλωστε, τόσο για τους νικητές όσο και για τους νικημένους οι συνέπειές του είναι διαχρονικά εξίσου ολέθριες και το βλέπουμε σήμερα με τα μάτια σας στις πολεμικές φωτιές που ανάβουν δίπλα μας με κατασκευασμένες προφάσεις. «”Στην Τροία ποτέ δεν πήγα εγώ. Το όνομά μου μόνο” λέει η Ελένη. Και μας θυμίζει ότι οι άνθρωποι πάντα και για πάντα μπορούν να τελέσουν εγκλήματα, σκοτωμούς, αιματοχυσίες με το πρόσχημα μιας μεγάλης ιδέας που θα τους αλαφρύνει τη συνείδηση και θα τους κάνει να κοιμούνται ήσυχα τα βράδια, ακόμα κι αν τόσος πόνος, τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη» καταλήγει η Εμιλυ Κολιανδρή.