Οταν οι συγγραφείς σεναρίων επιστημονικής φαντασίας φαντάζονται μεγαλειώδεις μεθόδους κοινωνικού ελέγχου – Μάτριξ, μικροτσίπ, Μεγάλους Αδελφούς – αγνοούν μια ισχυρή μορφή η οποία ήδη υπάρχει: την ταπεινή θερμίδα. Λίγα πράγματα είναι εξίσου παραπλανητικά, εξωφρενικά, ψυχοκαταναγκαστικά ή ολοκληρωτικά όσο ο αριθμός που συνοδεύει καθετί που τρώμε. Είναι ένας αριθμός που θα επιδράσει πάνω στο σώμα του καθενός και – αν και δεν θα έπρεπε να είναι έτσι – στον τρόπο με τον οποίο οι άλλοι το αξιολογούν. Εάν έχετε ποτέ μπει στη διαδικασία να μετράτε τις θερμίδες σας και εάν τις έχετε περιορίσει, τότε έχετε ζήσει σε ένα βίαιο καθεστώς. Λυπάμαι ειλικρινά. Εύχομαι κανείς να μη σας είχε ποτέ μιλήσει για τις θερμίδες.

Αισθάνομαι έτσι επειδή κάποια περίοδο οι θερμίδες κυριολεκτικά με ρούφηξαν, ως μια ανορεκτική έφηβη. Κατανάλωσα τόσο πολύ χρόνο σε μαθηματικές πράξεις που έκανα κάθε λεπτό στο μυαλό μου. Ημουν απρόσεκτη στην τάξη, η ανάσα μου μύριζε πείνα καθώς μουρμούριζα αριθμούς στον εαυτό μου.

Μου ραγίζει την καρδιά να σκέφτομαι τα μεγάλα μυαλά που χάνονταν κατά τον ίδιο τρόπο. Ας σκεφτούμε απλώς όλα τα άλλα πράγματα που οι άνθρωποι – ειδικά οι γυναίκες – θα μπορούσαν να έχουν κάνει εάν δεν σπαταλούσαν τον χρόνο τους μετρώντας θερμίδες. Ας σκεφτούμε όλα αυτά τα μυαλά που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν.

Η αλήθεια είναι ότι οι θερμίδες αρχίζουν να επιδρούν πάνω μας μόνο όταν αρχίζουμε να τις σκεφτόμαστε – ό,τι κάνουν δε στο μυαλό μας είναι πολύ χειρότερο από ό,τι θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν στο σώμα μας.

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ξυπνήσουμε κάποια ημέρα και απλώς να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τις θερμίδες – ειδικά εάν το μέτρημά τους έχει γίνει κομμάτι της καθημερινής μας ζωής επί δεκαετίες. Παρ’ όλα αυτά, εύχομαι απεγνωσμένα όλοι να μπορούσαν να ελευθερωθούν από αυτή την τυραννία, καθώς προσωπικά θεωρώ ότι αυτό είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω καταφέρει ποτέ. Κατά την τελευταία δεκαετία, δεν είχα ξυπνήσει ούτε μία φορά χωρίς να αρχίσω να μετρώ θερμίδες. Ποτέ δεν λαχταρούσα να κοιτάξω μια ετικέτα και να διαιρέσω τα 100 γραμμάρια με το βάρος του πακέτου.

Οταν ήμουν έφηβη, στο μυαλό μου κυριαρχούσε η άποψη ότι κάθε γυναίκα πάσχει από κάποιου είδους διατροφική διαταραχή και θα έπρεπε να μετρώ θερμίδες για το υπόλοιπο της ζωής μου. Είναι δύσκολο να περιγράψω το πόσο συναρπαστικό είναι που αυτοί οι αριθμοί δεν έχουν πια καμία επίδραση σ’ εμένα. Μοιάζει με ελευθερία, με έλλειψη της βαρύτητας, σαν εκατοντάδες και χιλιάδες να κάνουν βουτιές σε μια μπανιέρα με ζάχαρη.