Το αριστερό κόμμα Ανυπότακτη Γαλλία ετοιμαζόταν πριν από λίγες ημέρες να καταθέσει ψήφισμα στη Βουλή, που τελικά αποσύρθηκε. Ο γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ Ανρί Λεβί καταγγέλλει το ψήφισμα αυτό, παρατηρώντας ότι ήταν μια «άνευ προηγουμένου βίαιη επίθεση κατά του “καθεστώτος του απαρτχάιντ” που υποτίθεται ότι επέβαλε το Ισραήλ στον παλαιστινιακό λαό», ζητώντας αντίποινα.

Ο Λεβί σε άρθρο του σημειώνει ότι «τέτοιου είδους εκκλήσεις για μποϊκοτάζ είναι παράνομες στη Γαλλία: Δύο μνημόνια το ανέφεραν αυτό το 2010 και το 2012… επιβεβαιώθηκε το 2020 σε ένα απόσπασμα αφιερωμένο στην “καταστολή των μεροληπτικών εκκλήσεων για μποϊκοτάζ των ισραηλινών προϊόντων…”. Τότε θα μπορούσαμε να σημειώσουμε, συνεχίζει, ότι η απονομιμοποίηση του κράτους του Ισραήλ δεν είναι επίσης πολύ νόμιμη: Δεν έρχεται σε αντίθεση με ψήφισμα που ξεκίνησε από τον πρόεδρο Μακρόν το οποίο, χρησιμοποιώντας τον ορισμό του αντισημιτισμού που διακηρύχθηκε από τη Διεθνή Συμμαχία Μνήμης του Ολοκαυτώματος, ποινικοποιεί τον αντισιωνισμό;».

«Η πρόθεση να αφανιστεί το Ισραήλ δεν στερείται υποστηρικτών στη χώρα μου», γράφει ο γάλλος διανοούμενος. «Αλλά ποτέ πριν, σε αυτό το σώμα, δεν είχαμε πάει τόσο μακριά. Αναγνώριση άμεση ενός ενιαίου παλαιστινιακού κράτους; Για να είμαστε ξεκάθαροι, αυτό θα περιλάμβανε τα πάντα μεταξύ της Γάζας και της Δυτικής Οχθης – και επομένως, αν οι λέξεις σημαίνουν κάτι, το πλήρες έδαφος του Ισραήλ. Μπορούμε να παρατηρήσουμε την ώθηση ενός εντελώς ανεμπόδιστου αριστερού αντισημιτισμού».

Το περιγράφει ως ισχυρό ρεύμα, στις αρχές του 20ου αιώνα, στο εσωτερικό του νέου, τότε, Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος: Δεν ήταν συνηθισμένο τότε, μεταξύ των φίλων του Ζιλ Γκεσντ, να αυτοαποκαλείται «ρεπουμπλικανός, σοσιαλιστής και αντισημίτης»; Να καταδικάζει, μαζί με τον Εντουάρ Ντραμόν, «τους οβριούς της οικονομίας και της πολιτικής»; Και δεν ήταν ο ίδιος ο Ζαν Ζορές που έγραψε, πριν απ’ την υπόθεση Ντρέιφους, ότι «η εβραϊκή φυλή» «κατατρώγεται από τον πυρετό του κέρδους» και ότι ήταν καθήκον μιας σειράς σοσιαλιστών της «παλιάς καθολικής φυλής» να «συντρίψουν αυτό τον μηχανισμό λεηλασίας, ψεμάτων, διαφθοράς και εκβιασμού»;

Πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτή η κρίση, σήμερα, της φιλελεύθερης και δημοκρατικής συνείδησης συμβαίνει σε μια Γαλλία που δεν έχει μάθει τίποτα, δεν έχει ξεχάσει τίποτα, σημειώνει και προσθέτει: «Με τον Μελανσόν να προσβάλλει το Συμβούλιο των Εβραϊκών Θεσμών της Γαλλίας (το σώμα που εκπροσωπεί τις γαλλικές εβραϊκές κοινότητες), να συντάσσεται με ισλαμιστές που φωνάζουν “θάνατος στους Εβραίους” ή να κατηγορεί έναν μεγάλο ραβίνο για διπλή πίστη, λένε ότι αντιγράφει τον Τζέρεμι Κόρμπιν, πρώην ηγέτη του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας. Ναι και όχι. Είναι πάνω από όλα πιστός σε ένα σκοτεινό κομμάτι της ευρωπαϊκής και γαλλικής Αριστεράς. Στοιχειώνει τη μνήμη μας. Δεν πρέπει να κολακεύεται αλλά να ξορκίζεται».

Στους καλοπροαίρετους πολίτες που δεν καταλαβαίνουν πια τίποτα και κάνουν το ερώτημα: «Ποια είναι, ακριβώς, η μοίρα των Παλαιστινίων στο Ισραήλ;» ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί σημειώνει τα εξής:  Από τα εδάφη που καταλήφθηκαν στον πόλεμο του 1967, υπάρχει ήδη ένα, η Λωρίδα της Γάζας, όπου η κατηγορία του απαρτχάιντ είναι γκροτέσκα, καθώς σε αυτήν δεν κατοικούν Εβραίοι από τότε που ο Αριέλ Σαρόν αποφάσισε να αποσυρθεί το 2005. Στην άλλη, τη Δυτική Οχθη, θα χρειαζόταν κακή πίστη, ή βλακεία ή και τα δύο, για να συγχέεται η καταπολέμηση της τρομοκρατίας με το απαρτχάιντ. Οσο για το ίδιο το Ισραήλ, αυτό που το αποσυρθέν ψήφισμα αναφέρει ότι «από το 1948» κυβερνάται από «μια ενιαία φυλετική ομάδα», πρέπει ακούραστα να υπενθυμίζουμε πως είναι μια πολυεθνική, θρησκευτικά πλουραλιστική χώρα όπου δύο εκατομμύρια Αραβες, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί απολαμβάνουν τα ίδια οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα με τους εβραίους συμπολίτες τους.

Ο γάλλος διανοούμενος υπενθυμίζει ότι το Ισραήλ είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία όπου αυτή η αραβική μειονότητα έχει εκπροσώπηση στην Κνεσέτ, το Κοινοβούλιο, μέσω πολλών κομμάτων, εκ των οποίων ένα, η Ενωμένη Αραβική Λίστα, βρίσκεται επί του παρόντος σε κυρίαρχη θέση μεταξύ του κεντρώου Λαπίντ και του ηγέτη της αντιπολίτευσης Νετανιάχου. Τονίζει ότι στο Ισραήλ ένας στους πέντε δικαστές είναι Αραβας. Και καταλήγει: «Αυτό που ο γερμανός αριστερός Ογκάστ Μπεμπέλ αποκάλεσε πριν από περισσότερο από έναν αιώνα “Σοσιαλισμό των Ηλιθίων” θα έπρεπε να σκύψει το κεφάλι του».